«ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ, ΕΔΩ
Συγκεκριμένα, το ανατολικό μισό του αρχικού χαγανάτου των Ουρανίων Τούρκων (= Γκιόκ Τουρουκλαρί, 582-745), θ'ακμάσει αναπτυσσόμενο παρασιτικά παράλληλα με το "Δρόμο του Μεταξιού" μέχρι την καταστροφή, του κατόπιν εισβολής Ουιγούρων, ορμώμενων με άγριες διαθέσεις από τ'ανατολικά της λίμνης Βαϊκάλης το 745. Οι Ουιγούροι Τούρκοι ανήκουν στους κατακτητές που παραδόξως θα ξεχαστεί η ιδιαιτέρως αποτελεσματική τους δράση. Άλλα παραδείγματα αφανών καταχτηταράδων στην Ασία, αποτελούν οι Θιβετανοί, οι Κιργίζιοι, οι Καλμούκοι, οι Κουμάνοι και οι Μαντσού. Πάντως, η δυτική εσχατιά του, κατά τι πιο εφήμερου, δυτικού μισού από την Τουρκική αυτοκρατορία (582-659), θα εξελιχτεί ως το χαγανάτο των Χαζάρων (620~1223).
Η Χαζαρία, η άρχουσα τάξη της οποίας προσηλυτίζεται κατά τις αρχές του 8ου αι στον Ιουδαϊσμό από Εβραίους της Περσίας, θα παραμείνει πιστή σύμμαχος της Ρωμανίας για αιώνες (623~920). H πολύτιμη ρωμαιο-χαζαρική συνεργασία που ξεκινάει στις αρχές του 7ου αι για την αντιμετώπιση της αβαρο-περσικής συμμαχίας (626-628), εδραιώνεται με το γάμο του Ρωμιού ιμπεράτορα Κωνσταντίνου Ε΄ (του αποκαλούμενου και "Καβαλίνου" ή "Κοπρώνυμου", από τους ορθόδοξους αντιπάλους του), με τη Χαζάρα πριγκήπισσα, Ειρήνη (Τζιτζάκ ή Τσιτσέκ, ήτοι Άνθος ή Ανθή), ενώ κορυφώνεται την εποχή του Φρυγός αυτοκράτορα Θεοφίλου του Σκληρού (829-842), που στέλνει από την Άμυνα της Βασιλεύουσας, το σπαθαροκανδιδάτο Πετρωνά Καματερό, για να χτίσει οχυρωμένη πόλη, το Σαρκελ, για την προάσπιση της βορειοδυτικής μεθορίου της επικράτειας των Χαζάρων (περίπου η σημ. Ουκρανία), από νεοαφιχθέντες νομάδες εισβολείς, όπως οι Μαγυάροι που συγχωνεύονται με τους Ονογούρους Βούλγαρους υπηκόους των Χαζάρων (αρχές του 9ου αι), αλλά και οι Πετσενέγοι Τούρκοι (μέσα του 9ου αι).
Οι τουρκόφωνοι Χάζαροι θα παραμείνουν πιστοί σύμμαχοι των Ρωμιών, μέχρι την εποχή του βασιλικού πεθερού, του Αρμενιου δρουγγαρίου του πλωίμου (= ναύαρχος) Ρωμανού Λακαπηνού (αρμενιστί: Ռոմանոս Ա Լակապենոս, θα κυριαρχήσει, δήθεν "συμβασιλεύοντας" με το γαμπρό του, το διάστημα 919-944), επί του οποίου θα ψυχρανθούν οι σχέσεις των δύο κρατών, ειδικά ύστερα από την υποδοχή στη Χαζαρία Ρωμανιωτών Ιουδαίων προσφύγων, εκδιωκόμενων από τη Ρωμανία.
Λίγο αργότερα, οι Χάζαροι θα παρακμάσουν ραγδαία, για να σβήσουν τελικά άδοξα και αθόρυβα από τον χάρτη, υποχωρώντας προς την Καυκασία (965-67), όταν θα εκμηδενιστούν αβοήθητοι από τον τρομερό πολέμαρχο των Ρώσων, το μέγα ηγεμόνα Σβιατοσλάβο (Свѧтославъ, Святослав, ελληνιστί αναφέρεται ως Σφενδοσθλάβος), τον ίδιο που θα προσαρτήσει τη Βουλγαρία του Βόλγα (966), θα υποτάξει την τουρκική ορδή των Πετσενέγων (Πατσινάκες), θα κατακτήσει τη ρωμαϊκή Βουλγαρία (967-70), ενώ στη συνέχεια θα διεκδικήσει με λύσσα και την κυριότητα της ευρωπαϊκής Ρωμανίας, το 970-71. Ακόμα και μετά από το 988, όταν η άρχουσα τάξη των Ρώσων εγχριστιανίζεται, οι Ρώσοι θα εξακολουθήσουν να επιτίθενται εναντίον της Ρωμανίας, με υπέρτατο στόχο, την κατάληψη του Μίκλαγκαρντ (Miklagård = Μεγάλη Πόλη, σκανδιναβιστί), ή του Τσάργκραντ (=Βασιλεύουσα Πόλη, σλαβιστί). Η τελευταία επίθεση υλοποιείται από το μέγα ηγεμόνα Γιαροσλάβο το Σοφό (Ярослав, σκανδιναυιστί: Γιάριζλεϊφρ, βαπτισμένος: Γεώργιος --> Γιώργης, Гюрьгi), το 1043, και είναι η τελευταία μονάχα επειδή, ύστερα από την εισβολή της κυμπτσάκ-τουρκικής φυλής των Κουμάνων, αποκόπτεται η πρόσβαση των Ρώσων στη Μαύρη Θάλασσα, με την εξαίρεση της ηγεμονίας του Τμουταρακαν ενός θύλακα που θα επιβιώσει γύρω από την ελληνόκτιστη πόλη Μάταρχα (μητρόπολη των Βοσποριανών Ελλήνων, η αρχ. Ερμώνασσα), μέχρι την έλευση των σαρωτικών ορδών των Μογγόλων το 1240. Οι Κουμάνοι, που δεν γουστάρουν καθόλου τους Μογγόλους, θα μεταβάλουν τότε τη φυλετική σύνθεση των Βαλκανίων, όταν θα καταφύγουν ως πρόσφυγες σε τρεις χώρες, οι οποίες αυτήν την εποχή τυγχάνουν να είναι συμμαχικές μεταξύ τους. Είναι η Ουγγαρία των Αρπάντ, η Βουλγαρία των Ασάν, και η Ρωμανία των Δουκών-Λασκάρεων.
Ειδικά η συμμαχία της ουραλικής Ουγγαρίας με την ελληνική Ρωμανία, είναι ιδιαίτερα σταθερή, και μακροχρόνια, αφού θα διαρκέσει με μικρά διαλείμματα από το 1042 έως το 1453, με αποκορύφωμα κατά τα μέσα του 12ου αι, όταν εξετάζονταν σοβαρά το ενδεχόμενο συγχώνευσης των δύο κρατών από τον Ρωμιο-Μαγυάρο αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό (1143-80). Εν τούτοις, η ρωμαιο-χαζαρική συμμαχία (623~920), αλλά και η ρωμαιο-πετσενεγική συμμαχία (~ 940-1050) αποδείχτηκαν κατά πολύ αποδοτικότερες για τους Ρωμιούς.
Πριν εξαφανιστούν οι ογούροι Χάζαροι, φαίνεται πως αναμείχθηκαν δεόντως με τους ογούζους Ούζους & Πετσενέγους, με τους κυμτσάκ Κουμάνους, όσο και με τους ογούζ-μόγγολους Τάταρους. Αυτό το αλταϊκό αμάλγαμα είναι οι "Γάζαροι" του 15ου αι, με τους οποίους συναλλάσσονται τόσο οι Ρωμιοί του Πόντου, όσο και οι Γενοβέζοι. Τέλος, λέγεται ότι οι περισσότεροι από τους Eβραίους της Kεντρικής & Aνατολικής Ευρώπης (οι αποκαλούμενοι και Aσκενάζοι, ήτοι "Σκύθες"), αλλά και αυτοί του Καυκάσου, κατάγονται από Ιουδαίους, ή ποικίλης εθνικής προέλευσης εξιουδαϊσμένους, υπηκόους της πάλαι ποτέ Χαζαρίας.
ιστότοπος με ωραιότατους επεξηγηματικούς χάρτες
khazaria.com
http://esxatianasxesi.blogspot.gr