Προς “υπερεσίες” – εκ νέου

ιαβάζοντας ως αναγνώστης την προηγούμενη σχετική ανάρτηση, διαπίστωσα ότι λείπει ένα ουσιαστικό κομμάτι: η ανάλυση του ετέρου πόλου, δηλαδή του ετέρου στρατοπέδου του σχεδιαζομένου …(μη χέσω!)“εμφυλίου”. Ήτοι, των “μπάχαλων”. Τ’ είν’ αυτοί; Κι από πού …εκπορ(ν)εύονται; Ά;

Ενώ “στόλισα” τους χρυσαυγίτες, δεν είπα τίποτε γιά τους απέναντι του …πεδίου της μάχης! Αλλά θα επανορθώσω σήμερα.

…Η αναρχία, ως ιδεολογία μέσα στην πρόσφατη Ιστορία, ήδη μετράει κάπου ενάμιση αιώνα ζωής. Οι δε εκπρόσωποί της προερχόντουσαν από διάφορες κοινωνικές τάξεις. Από φτωχούς “ντεσκαμισάδος”, έως κονομημένους – πχ ο Κραπότκιν ήταν πρίγκηπας. Όλοι αυτοί στηλίτευσαν την κοινωνική ζωή, ως έκφραση της ψυχικής σαπίλας των εκάστοτε κρατούντων, η οποία παρασέρνει καί τον λαό στον ηθικό κατήφορο. Η οποία σαπίλα φέρνει καί την αντίστοιχη σήψη σε πολιτική, οικονομία, Γράμματα, Τέχνες,… γενικά, σε όλον τον δημόσιο βίο.

Φυσικά, σ’ όλ’ αυτά (λέει η αναρχική ιδεολογία) πρέπει να επέλθει κάθαρση, ώστε να στηθεί εξ αρχής μία κοινωνία καινούργια, δίκαιη, που θα φροντίζει γιά όλους. Να μην υπάρχουν δυστυχισμένοι, δηλαδή. Να μη συνεχίσει η κοινωνία να είναι μία μεσαιωνική “αυλή των θαυμάτων”. Ο δε τρόπος καθάρσεως καί μεταβολής της κοινωνίας δεν είναι συγκεκριμένος. Εξαρτάται. Μπορεί να είναι είτε με το καλό (με τα λόγια, με τα βιβλία, με την πειθώ), είτε με το άγριο (“επαναστατική βία”).

Πλην όμως, εντάξει με τις διαπιστώσεις καί τον μελλοντικό στόχο – καί τον τρόπο να φτάσουν ως εκεί. Γνωστά πράγματα, καί μέχρι στιγμής οι εκπρόσωποι του αναρχισμού δεν είπαν τίποτε καινούργιο. Όλα αυτά τα ξανάπαν κι άλλοι – οι πάντες! Όλοι ανεξαιρέτως οι κοινωνικοί οραματιστές, ακόμη καί οι πλέον αντιδραστικοί, υπόσχονται έναν κοινωνικό παράδεισο στο τέλος.

Το θέμα, τώρα, ήταν το τί έκαναν οι ανά εποχές αναρχικοί, ώστε να υλοποιήσουν τις ιδέες τους – καί πόσον κόσμο μάζεψαν. Η απάντηση είναι πως, πάντα οι αναρχικοί αντιπροσώπευαν μικρό, ελάχιστο τμήμα του πληθυσμού. Αυτό, επειδή ουδέποτε είχαν καλές …δημόσιες σχέσεις! Κοπανώντας την αλήθεια τους στα μούτρα των ακροατών τους, φυσικά δεν έπρεπε να περιμένουν πολλούς φίλους από τον λαό, που οι ίδιοι αποκαλούν στα ίσα “διεφθαρμένο” κι “ανήθικο”. (Καί γιά τον οποίο, παρ’ όλ’ αυτά, ελπίζουν να δεί το φώς το αληθινόν, καί να “αποταξάτω” πάσαν πλάνην!!!)

Συνεπώς, αναρχικοί γινόντουσαν είτε άτομα που δεν είχαν στον Ήλιο μοίρα -εντελώς μα εντελώς-, το λεγόμενο “λούμπεν προλεταριάτο” (λούμπεν = κουρέλια, στα Γερμανικά), ή τίποτε ιδιόρρυθμοι διανοούμενοι από τις λοιπές κοινωνικές τάξεις. Προσέξτε, όμως, μία λεπτομέρεια: υπό την έποψη αυτή, αναρχικοί καί χιτλερικοί υπήρξαν καί συνεχίζουν να είναι συγκοινωνούντα δοχεία, όσον αφορά στη στρατολόγηση μελών. Με τη διαφορά, ότι στους χιτλερικούς θα πάει το “ενεργητικό” μέρος των λούμπεν, πχ πρεζέμποροι καί μαστρωποί οίκων ανοχής, ενώ στους αναρχικούς το “παθητικό” μέρος – πχ πρεζόνια καί πόρνες. Βέβαια, έχουμε καί περιπτώσεις, όπου στελέχη του αναρχισμού μεταπήδησαν αργότερα με περισσσή ευκολία στους ναζιστές: εννοώ, κάποια άτομα από την “ελευθεριακή” κοινότητα του Μόντε Βεριτά.

Υφίσταται, όμως, ένα μείζον σχετικό θέμα: η πρακτική εφαρμογή των ιδεών. Δηλαδή, ωραία η θεωρία, ωραίο καί το να λες ότι θ’ ανοίξεις τα κεφάλια των αντιδραστικών, αν δεν …τα παίρνουν τα γράμματα, αλλά πώς εφαρμόζεται; Η απάντηση εδώ είναι πως, οι ολιγάριθμες ομάδες των αναρχικών ποτέ δεν επεδίωξαν μετωπική σύγκρουση με κανέναν. Δεν μπορούσαν. Αντ’ αυτού, πάντοτε έκαναν κλεφτοπόλεμο – που μπορούσαν. Η μέγιστη πολεμική τους πυγμή επεδείχθη με την ένοπλη οργάνωση “Ναρόντναγια Βόλια”, που δεν ήταν αμιγώς αναρχική (συμμετείχαν καί μετέπειτα μπολσεβίκοι), αλλά καί πάλι λίγα τα κεράσια, μικρό το καλάθι.

Αν, βέβαια, θεωρήσουμε “αναρχικούς” τους Καρμπονάρους καί τον Γαριβάλδη, τότε αυτοί οι τελευταίοι είναι τα μεγαλύτερα ένοπλα σώματα αναρχικών ( ; ) που φάνηκαν ποτέ. Όμως, αυτές οι περιπτώσεις διέφεραν σε κάτι ακόμη: είχαν ευθεία σύνδεση με τον τεκτονισμό – ήσαν, δηλαδή, “ποδίτσες”. (Άρα, τί “αναρχικός” είναι ο εντεταγμένος σε οργάνωση αυστηρά ιεραρχημένη; ) Ενώ οι “αυθεντικοί” αναρχικοί δεν έχουν τέτοια σύνδεση – τουλάχιστον άμεση.

Γενικά, πάντως, οι αναρχικοί πάντα ήταν -εκτός από ολιγάριθμοι, καί- ασύνδετοι κι ασυντόνιστοι μεταξύ τους, πράγμα που στην πράξη έδωσε όχι σοβαρά κινήματα, αλλά έναν ιδιότυπο (καί αναποτελεσματικό) ρομαντισμό. (Πολύ καλύτερα από μένα τα περιγράφει αυτά η αριστουργηματική ταινία “Αλλονζανφάν”, των αδελφών Ταβιάνι. Τα τελευταία δέκα λεπτά, με την περίφημη σκηνή του Σικελικού πυρρίχιου, εδώ.) Μ’ άλλα λόγια, όσοι είχαν κόσμο / στρατηγική / υπομονή (πχ μπολσεβίκοι, ναζιστές) πέτυχαν, ενώ οι αναρχικοί ακόμη θρηνούν κινήματα ατελέσφορα.

Κάπως έτσι πορεύτηκαν οι αναρχικές ιδέες μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Καί με ολιγάριθμους οπαδούς. Τί να κάνουμε; Ο περισσότερος κόσμος είναι …διεφθαρμένος, καί πάει γιά το μούχτι!  Με ιδέες σκέτες, ουδείς χόρτασε ποτέ! Αναμένουμε, βέβαια, εναγωνίως εκείνον τον Ινδό γκουρού, που ξέρει το μυστικό να ζούμε χωρίς τροφή, να μας ανακοινώσει τα σχετικά – αν καί προ ολίγων ετών εδήλωσε ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα, να βγεί προς τα έξω η “γιόγκα της αφαγίας”.

Εάν, δε, ο κάθε πεινάλας βρεθεί σε θέση εξουσίας (αφού χορτάσει …διεφθαρμένο φαγητό), τότε θέλει να γίνει καί χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Τά ‘δαμε καί στην πράξη αυτά… Κάντε σύγκριση των ανά δεκαετία φωτογραφιών του Πάγκαλου, καί θα καταλάβετε.

Αυτή ακριβώς η εικόνα (με τους ιδεολόγους καί τους …διεφθαρμένους) χαρακτήριζε καί την Ελλάδα μετά το 1974. Μόνο που τότε οι οπαδοί του αναρχισμού άρχισαν να μετεξελίσσονται σ’ ένα σύνολο ετεροκλήτων ατόμων, κάπως σαν ταϋλανδέζικη σούπα. Ο καθένας έλεγε τα δικά του! Υπήρχαν (καί υπάρχουν) καί οι μορφωμένοι αναρχικοί, υπήρχαν (καί υπάρχουν) καί οι λουμπενιάρηδες – που αναγορεύουν σε δόγμα της αναρχίας την κάθε σαχλαμάρα που θα κατεβάσει το θολωμένο τους μυαλουδάκι.

Εκτός των ανωτέρω, όμως, απ’ το 1974 καί μετά η εξουσία εφαρμόζει τη δική της στρατηγική στον κοινωνικό βίο της Ελλάδας. Αμ, τί νομίσατε; Πως, όποιος στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα, θ’ αφήσει τον καθένα να τον ταράξει; Όχι, βέβαια! Συνεπώς, η εξουσία φροντίζει ώστε η όποια αντίδραση στην αυθαιρεσία της να είναι αυστηρά ελεγχόμενη… από την ίδια! Κι έτσι, μοιράζει ρόλους. Τους μοίρασε από την πρώτη στιγμή της “μεταπολίτευσης”. Εσύ θα είσαι ο κακός, εσύ ο καλός, εσύ ο αγανακτισμένος, εσύ ο νοικοκύρης, εσύ το παράδειγμα προς αποφυγήν, εσύ η κουφάλα, που κανείς δεν θα ξέρει τί ακριβώς καπνό φουμάρεις, εσύ ο αχυράνθρωπος, που θα μας δίνεις το 95% των όσων σε βάζουμε να κλέβεις στα φανερά. Καί ούτω καθ’ εξής.

(Το τελευταίο είναι μπηχτή γιά μερικούς μαλάκες “προοδευτικούς” μυαλοφυγόδικους -συμπεριλαμβάνονται οι εντός ή εκτός εισαγωγικών αναρχικοί-, που νομίζουν ότι οι “σύντροφοι” ποινικοί κρατούμενοι εμφορούνται από ιδέες αλλαγής της κοινωνίας προς το καλύτερο. Βέβαια, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τους τά ‘πε στα ίσα κι αυτός, στον -βαρετό τετράωρο- Μεγαλέξαντρο, όπου οι λήσταρχοι σκοτώνουν τους ρομαντικούς αναρχικούς, αλλά ποιός τον άκουσε!

Καταλάβατε, όμως, τώρα, γιατί γίνονται τόσες πολλές ληστείες τραπεζών; Καί τόσες πολλές αποδράσεις βαρυποινιτών; Καί δίδονται αφειδώς άδειες γιά βόλτες εκτός φυλακής σε …λουλούδια; Αρκεί ν’ αναρωτηθείτε ποιός ωφελείται, που οι τοίχοι των φυλακών …αποϋλοποιήθηκαν. Όσο γιά τους ποινικούς, αυτοί δεν θέλουν καμμία αλλαγή της κοινωνίας, αφού βολεύονται μιά χαρά με την κοινωνία ως έχει! Άσε που είναι καί μοναχοφάηδες: σιγά μη μοιραστούν τα χρήματα των ληστειών με τον λαό …σοσιαλιστικώς πως! Αλλά ποιός να τα καταλάβει αυτά!… Το μυαλό δεν αγοράζεται στα περίπτερα.)

Φυσικά, το παραπάνω θέατρο ρόλων έχει την …επιδότησή του! Μην είστε αφελείς! Καί μη ρωτάτε πού πάνε τα λεφτά των φορολογουμένων, κι έχουμε έλλειμμα στον προϋπολογισμό.

Η στρατηγική, λοιπόν, της ανευρέσεως δεκανικιών της εξουσίας, λέει πως πρέπει να υπάρχουν κάποιες πάγιες εστίες προμήθειας …ξυλείας. Διότι, δεν μπορεί κοτζάμ εξουσία ν’ αυτοσχεδιάζει καθημερινά, ψαρεύοντας στηρίγματα σε θολά νερά. Πρέπει νά ‘χει έτοιμη την …αποταμίευση, να κάνει …αναλήψεις όποτε χρειαστεί. Καί βέβαια, το ιδανικό στήριγμα της εξουσίας είναι αυτός, που μπορεί 24 ώρες το 24ωρο να τρέξει να εξυπηρετήσει τον σουλτάνο, υποκλινόμενος βάϊ-βάϊ-βάϊ εφέντη μ’!

Μία τέτοια ιδανική δεξαμενή …ξυλείας (καί λοιπών οικοδομικών υλικών) είναι τα πανεπιστήμια καί οι -εντός ή εκτός εισαγωγικών- φοιτητές. Κι έτσι, απορώ με μερικούς ανόητους, που παραπονιούνται ότι τα πρασινομπλέ κόμματα “άφησαν τα πανεπιστήμια στην Αριστερά” – επί της ουσίας, δηλαδή, καί χωρίς να εκστομίζουμε κολακευτικές παύλα διπλωματικές εκφράσεις, στο χάος. “Άφησαν”, ρε χαϊβάνια; Ήέσπρωξαν προς τα εκεί εν πλήρει συνειδήσει; Δεν ήξερε η εξουσία, λέτε, τί έκανε, καί θα της υποδείξετε εσείς τ’ αμπελοχώραφά της;

Κι έτσι, από το 1974 καί μετά οι μεν σοβαροί φοιτητές “προχουντικού τύπου” λουφάζουν καί η ΕΦΕΕ παύει να υπάρχει, αναλαμβάνουν δε διάφορα κομματόσκυλα καί κοπρόσκυλα να κάνουν τα πάντα θερινά. Καταστροφές καί πυρπολήσεις συνεχώς. Ποιά πανεπιστήμια, ποιά αμφιθέατρα, ποιές σπουδές; Τα πάντα πάνε κατά διαόλου. Ο λόγος; Κανένας. Κανένας …φανερός. Ο κρυφός είναι πως η εξουσία άφησε τα ντόμπερμαν αμολητά, χωρίς λουρί, ώστε να συμμαζεύονται -από μόνοι τους- οι “νοικοκυραίοι”. Εκτός του ότι κάθε συνετός άνθρωπος φοβάται πλέον να περάσει δίπλα από πανεπιστημιακή σχολή, η εξουσία χρησιμοποιεί αυτή τη μάζα των “νεαρών” καί γι’ άλλες βρωμοδουλειές – οι “Αγανακτισμένοι” στο Σύνταγμα διαπίστωσαν από πρώτο χέρι πόσο γρήγορα θα πάνε σπίτια τους, αν τους την πέσουν οι “νεαροί”.

Εφ’ όσον, όμως, μιλάμε γιά πανεπιστήμια, θα είναι λάθος να ταυτίσουμε τους βανδάλους με το σύνολο του φοιτητικού πληθυσμού. Επομένως, πρέπει ν’ αναρωτηθούμε από ποιές ομάδες ατόμων, ακριβώς, αποτελούνται αυτοί οι “νεαροί”. Ας κάνουμε μία ταξινόμηση:

• Η πρώτη ομάδα αποτελείται από τα εκ χαρακτήρος γομάρια.

Πρόκειται γιά φοιτητές-κοπρόσκυλα, που ουδόλως ενδιαφέρονται αν θα ξοδέψουν άσκοπα τα πατρικά χρήματα επί τέσσερα -καί πλέον- χρόνια. Δεν τους νοιάζει τί τραβάει ο “γέρος” τους, εν άλλαις λέξεσιν, αρκεί οι ίδιοι να ζήσουν τη “φοιτητική ζωή”. Η νοοτροπία τους είναι πως, αφού οι γονείς τους πήραν πρωτοβουλία καί τους έφεραν στον κόσμο, οφείλουν καί να λουστούν κάθε ιδιοτροπία του γομαριού. Ά! Έχουν καραμέλλα καί την …ιδεολογία περί“χάσματος των γενεών”! (Καλά να πάθουν, όμως, καί οι “γέροι” αυτωνών! Εκεί οδηγούν τα πολλά τα χάδια: στο γομαριλίκι.)

• Μετά, έχουμε το κάθε βαρεμένο.

Παναπεί, άτομα των οποίων το μυαλό δυσλειτουργεί. (Καί πώς πέρασαν στο πανεπιστήμιο, τότε; Τί ρωτάτε κι εσείς! Με τα “sos” θέματα. Πώς αλλοιώς; )

• Τρίτη ομάδα, όσοι έχουν …“γέρο” που …έχει.

Τούτοι εδώ, γεννησημιόθεν δεν τραβάνε ζόρια γιά τη μελλοντική τους αποκατάσταση: έχουν εξασφαλισμένη τη δουλειά καί τη …γραββάτα μετά τα 25. Στα πανεπιστήμια απλώς δημιουργούν το …επαναστατικό τους παρελθόν, το οποίο αργότερα θα …εξαργυρώσουν δεόντως. Μη χάσ’ η κοινωνία τέτοια …πάλαι ποτέ “ρομαντικά” καθάρματα! Σπάνιο είδος! (Μη διαμαρτύρεστε μερικοί-μερικοί, ότι δήθεν γράφω υπερβολές, διότι το έργο τό ‘χω δεί άπειρες φορές. Δεν ήρθα από άλλον πλανήτη.)

Επειδή, τώρα, αναφέραμε το παραδάκι, παναπεί το ζήτημα του πώς διαβιώνουν όλοι αυτοί οι (όχι απαραίτητα φοιτητές) “νεαροί”, καταλήγουμε αβίαστα στο επόμενο συμπέρασμα: πως ένα μεγάλο ποσοστό τους ήδη βγάζει χρήματα απ’ αλλού, κι όχι απ’ το πορτοφόλι του “γέρου”. Όχι μία συνομοταξία “νεαρών”, αλλά αρκετές – να είμαστε ακριβείς. Επομένως:

• Η τέταρτη ομάδα αποτελείται από άτομα που δεν είναι φοιτητές, αλλά βγήκαν στην “αγορά εργασίας” από νωρίς. Κι έχουν τις ίδιες ιδέες με τους φοιτώντες “νεαρούς”.

Εργαζόμενοι, μηχανόβιοι παραγυιοί σε συνεργεία, εποχιακοί εργάτες στις καλλιέργειες, τσογλανάκια τουριστικών εργασιών το καλοκαίρι (που τρώνε τα λεφτά τους τον χειμώνα), καί λοιποί.

• Η πέμπτη ομάδα “νεαρών” αποτελείται από ασφαλίτες καί κυπατζήδες – που μάλιστα συνθέτουν το “διευθυντήριο” των “νεαρών”. (Δηλαδή, είναι τα μπροσταρόκρια του κοπαδιού. Αυτοί ορμάνε μπροστά καί πετάνε την πρώτη μολότωφ. Το κοπάδι ακολουθεί διά της μιμήσεως.)

Κι επειδή είναι κομμάτι δύσκολο (α) να το παίξεις εικοσάρης, όντας τριανταφεύγα, καί (β) να εκπαιδεύουν οι “υπερεσίες” των ηπαπάρα εικοσάρηδες πράκτορες κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια, ετούτοι εδώ έχουν εγκαταλείψει τελείως τα προσχήματα. Ανακατεύονται στα ίσα με τα εικοσάχρονα κουτορνίθια των πατρικών χρημάτων, αλλά παραμένουν …”νεαροί”!

Μπερδεγουέη: Ένα καλό πρόσχημα, γιά να καλυφθούν οι κοντά στα σαράντα ηλικίες κάτι τέτοιων, είναι η ιδιότητα του “αιώνιου” φοιτητή. Γι’ αυτό πολλές φορές έφτασε να ψηφιστεί το νομοσχέδιο που τους διαγράφει τους “αιώνιους” απ’ τα πανεπιστήμια, όμως άλλες τόσες έκανε πίσω. Είναι να λείπουν τέτοια μπουμπούκια απ’ τα αμφιθέατρα;

Κι ακόμη ένα καλό πρόσχημα, που κρύβει την ηλικία, είναι η κουκκούλα. Βεβαίως, δεν λείπουν οι φορές που τέτοιοι “νεαροί” τρώνε ξύλο από διαδηλωτές, καί ανακαλύπτεται η εμβάτσικη ταυτότης του “νεαρού” στην κωλότσεπη. Αλλά ο …ενδυματολογικός κώδικας της “νεότητας” αυτού του είδους δεν είναι τυχαίος.

• Η έκτη ομάδα (καί η δεύτερη των σιτιζομένων απ’ αλλού) “νεαρών”, είναι τα κάθε χρώματος κομματόσκυλα. Ακόμη καί των “μικρών” κομμάτων. Κυρίως αυτών.

Μά, θα μου πεί κανείς: “- Ρε Εργοδότη, τα μικρά κόμματα είναι μικρά, ακριβώς επειδή δεν τσεπώνουν απ’ το ταμείο της εξουσίας!” Νομίζετε, έ; Γιάααα κάντε έναν πρόχειρο προϋπολογισμό, πόσο κοστίζουν γραφεία καί (έστω, καρτοκινητά) τηλέφωνα σε καμιά δεκαριά μεγάλες πόλεις! Πόσο η αγορά, πόσο η μηνιαία δαπάνη. Μ’ άλλα λόγια, πόσο κοστίζει το στοιχειώδες στήσιμο διαρκούς κομματικού μηχανισμού. Οι αριθμοί δεν λένε ψέμματα!

Άσε που η ταυτόχρονη ανάρτηση των ίδιων αφισών των “μικρών” κομμάτων από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Καλαμάτα μαρτυρά στρατιωτικού τύπου οργάνωση. Ήτοι, η τυχαιότητα τέτοιων ενεργειών καί η αγαθή προαίρεση “του λαού” απλώς δεν υπάρχουν. Τα υπόλοιπα, ό,τι αντίθετο καί να πείτε επί του θέματος, προσωπικά τ’ ακούω βερεσέ. Τώρα, αν νομίζετε πως το στήσιμο κομματικού μηχανισμού διαρκούς λειτουργίας μπορεί να στηριχτεί στον τυχόντα λαϊκό έρανο καί παραχώρηση επίπλων καί χώρων από συμπαθούντες, κι όποτε… Τί να σας πω; ‘Ντάξ’!…

Μ’ άλλα λόγια, είναι σπάνιο (εάν υφίσταται κάν) το είδος του κόμματος, που δεν είναι συγκοινωνούν δοχείο με τα υπόλοιπα. (Κι όλα μαζί, με το ντοβλέτι.) Αν, πάντως, επιμένετε να σας χαϊδέψω τ’ αυτιά, τότε να σας πω ένα απ’ τα παραμύθια με τις πριγκήπισσες καί τους ιππότες, που λέω στα παιδιά μου κάθε βράδυ πριν πάνε γιά νάνι!  Έχω ευρεία γκάμα παραμυθιών, αν ενδιαφέρεστε. Λέω καί γιά βατραχάκια! Ίσως βρήτε τα βατραχοπαραμύθια πιό ταιριαστά γιά την περίσταση – ειδικά όταν ο βάτραχος δενγίνεται πρίγκηπας.

(Μπορεί καί να σας αφηγηθώ τον μύθο με τα …γουρουνάκια της …αντάρας! Τουςανταρ(α)σύες!  )

• Στους παραπάνω, προσκολλάται η έβδομη ομάδα: πρεζόνια καί λοιπά νεαρά άτομα παραβατικού χαρακτήρα.

Τί γίνεται εδώ; Το ότι, όταν ένα τέτοιο “νεαρό” άτομο συλληφθεί γιά πρώτη φορά, θα τρέμει σαν το ψάρι. Εκτός του ότι -πριν προλάβει να σκεφτεί ο,τιδήποτε- θα του αρριβάρει στο κρατητήριο ουρανοκατέβατος (καί μη ρωτάτε ποιός τον ειδοποίησε) ο “ειδικός” δικηγόρος γιά τέτοια αδικήματα (που θα μαδήσει δεόντως τους γονείς του), ο παραβατικός νεαρός θα κάνει (εκών-άκων) γνωριμίες με τον …καλό κόσμο στα κάγκελα του αυτοφώρου καί τ’ ανακριτικά γραφεία. Παναπεί, θα του τεθεί ευθέως το δίλημμα:

• Ή συνεργάζεται, καί η ποινή …μειώνεται έως πρακτικώς …μηδενισμού. (Δηλαδή, άλλα θα πεί ο δικαστής, κι άλλα, …πιό λάϊτ καί χωρίς λιπαρά… θα γραφούν τελικώςστα πρακτικά καί το ποινικό μητρώο.) Εκτός αυτού, άμα είναι καλό παιδί, θά ‘χει κι άλλα “τυχερά” στο εξής. Θα μπορεί πχ να βρίσκει την πρέζα του ανενόχλητος από ελέγχους.
• Ή εξακολουθεί να το παίζει τσαμπουκάς καί υπεράνω νόμων, οπότε θα εγκλεισθεί στη στενή. Όπου καί θα …σωφρονιστεί δεόντως (απ’ την …πίσω πόρτα τουτέστιν) από άλλους κρατούμενους (μιλημένους, εννοείται), προς παραδειγματισμό τυχόν μελλοντικών γιαλαντζή Ρομπέν των Δασών.

Έτσι, λοιπόν: ο …καλός κόσμος εμίλησεν, ελάλησεν, εξηγήθηκεν, καί αμαρτίαν ούκ έχει. Η συνέχεια εξαρτάται αποκλειστικά απ’ τον “νεαρό”, ο οποίος κατά κανόνα κάνει την …σωστή επιλογή (σωστή, τουλάχιστον γιά τον κώλο του) : συνεργάζεται!

• Η όγδοη ομάδα αποτελείται από “φιλάθλους” σαν τον Μπάμπη τον “Σουγιά”.

Αυτοί είναι ο μαϊντανός της νεαροσαλάτας: κολλάνε παντού, καί προσφέρουν …λύσεις εις πάν πρόβλημα.

Γιά να κλείσει η περιγραφή μας, έχουμε:

• Την ένατη ομάδα, τους εκπαιδευμένους δολοφόνους – κατά κανόνα αλλοδαπής προέλευσης. Όπως καταλαβαίνετε, η …μόρφωση αυτωνών προέρχεται συνήθως από γνωστές “υπερεσίες” των ηπαπάρα.
• Καί τη δέκατη …φυλή του… ομάδα, τους εκπαιδευμένους καταστροφείς. Κι αυτοί κατά κανόνα αλλοδαπής προέλευσης. Αυτωνών η …παιδεία προέρχεται από “υπερεσίες” μικρής χώρας της ανατολικής Μεσογείου (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε!  ) – αλλά η θέση μας χρειάζεται επεξήγηση.

Σ’ αυτή την τελευταία ομάδα θα επανέλθουμε, διότι πρόκειται γιά εξέχοντα σκατοάνθη.

Οι “νεαροί”, είν’ αλήθεια, δεν απασχόλησαν ιδιαίτερα την εγχώρια πραγματικότητα αμέσως μετά το 1974. Διότι, αφ’ ενός ο λαός ήταν απασχολημένος στο να διαλέξει το κοπάδικόμμα στο οποίο θα εντασσόταν (ήταν, δηλαδή, η ώρα της …στρούγκας γιά τα δημοκρατικά πρόβατα), καί αφ’ ετέρου τα …δημοκρατικά δικαιώματα πχ του ξυλοδαρμού των αντιπάλων ή της καταστροφής των αφισών τους τα …ασκούσαν καί σιτεμένοι. Όμως, όταν -κάπου το 1990 καί λίγο μετά- τα σχέδια της “Νέας Τάξης Πραγμάτων” γιά την Ελλάδα άρχισαν να μπαίνουν στην “τελική ευθεία” (εν όψει 21ου αιώνος), τότε άρχισαν καί τα χοντρά καμώματα των “νεαρών”. Πχ ετήσιο ξύλο κάθε 17 Νοεμβρίου, μολότωφ, κυνηγητά με τους εμβάτσους στα Εξάρχεια κι αλλού, εμπρησμός στους πίνακες της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (εκεί έδρασε η δέκατη φυλή ομάδα, αν το πιάνετε), καί παρόμοια.

Ωστόσο, όλ’ αυτά είχαν “επετειακό” χαρακτήρα. Έκαστον έτος είχαμε μία αναστάτωση στις 17/11, άλλες καναδυοτρείς Σεπτέμβριο, Πρωτοχρονιά, Φεβρουάριο, καί τέλος. Μετά το Πάσχα ερχόντουσαν νομοτελειακώς τα μπάνια του λαού, καί η “επανάσταση” έμπαινε -σαν τα μάλλινα πουλόβερ- στις ναφθαλίνες ως τον επόμενο Σεπτέμβριο. Με τις πρώτες ζέστες, η “εξέγερση” έδινε τη θέση της στα παγωτά! 

Τον 21ο αιώνα, όμως, καί ειδικά μετά τα “Γκέημζ” της δοκησικάλλου νεάντερταλ με την κακοσύμμετρη κεφάλα, τα πράγματα χόντρυναν ακόμη περισσότερο. Το μπουλούκι των “νεαρών” όχι μόνο κάνει όσα έκανε (ξύλο, καταστροφές, κτλ), αλλά δρά με σαφείς μακροχρόνιους στόχους καί σαφές μακροχρόνιο σχέδιο. Ήτοι, σε κάθε “ντού” η καταστροφή προχωράει μεθοδικά, βήμα-βήμα, ώστε να μη μείνει τίποτε όρθιο στο τέλος. Παρακάτω καί παρακάτω. Σαν τους τερμίτες. Σήμερα είναι οι πίνακες της Καλών Τεχνών, αύριο τα νεοκλασικά, μεθαύριο τα αγάλματα, παραμεθαύριο τίποτε ιστορικά αρχεία, καί ούτω καθ’ εξής.

Αυτά τα βλέπει κάθε άτομο με έστω μέτρια νοημοσύνη. Μόνο οι μαλάκες καί οι πληρωμένοι βλέπουν “αυθορμητισμό της νεολαίας”, καί …ιδεολογία πίσω απ’ όλ’ αυτά.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως δεν έκανα παραπάνω όλη αυτή την εισαγωγή περί αναρχίας, γιά να περάσ’ η ώρα. Διότι, ακριβώς η αναρχική ιδεολογία είναι που πληρώνει τα σπασμένα των “νεαρών” σήμερα.

Επειδή, τώρα, μερικοί πάνε να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα, επικαλέστηκαν εξ αρχής την αναρχική ιδεολογία, ως αίτιο της συλλογικής καταστροφικής συμπεριφοράς των “νεαρών”. Όντως, μερικά χαρακτηριστικά της υφίστανται, όπως πχ η (έστω καί γιαλαντζή) αντίθεση με την εξουσία, ή η “λαϊκή βία”. Αλλά οι πιότερο διαβασμένοι (πχ ο μακαρίτης ο Ραφαηλίδης) έβαλαν αμέσως στη θέση τους τους πληρωμένους αυτούς γραφιάδες, εξηγώντας πως οι “νεαροί” ξέφυγαν από την αναρχική ιδεολογία, καί πέρασαν στην “αναρχοαυτόνομη” ιδεολογία. (“Προφήτης” της οποίας είναι ο -καί …Θεολόγος!- Μάξ Στίρνερ.)

Εγώ, όμως, θα ισιάξω κι άλλο το τιμόνι.

Η …ιδεολογία των “νεαρών” είναι μεν ένας αχταρμάς, προερχόμενος από πλιάτσικο διαφόρων αναρχοτέτοιων ιδεών, πλην όμως έχει άλλη κυρίαρχη γραμμή: το “- Κάνε ό,τι σου κατέβει!”

Άρα, δεν μιλάμε γι’ αναρχισμό ή παράγωγά του. Μιλάμε καθαρά γιά κωλοπαιδαρισμό κι αλητεία. (Καί πρακτοριλίκι.) Τώρα, αν ο κωλοπαιδαρισμός ή η αλητεία (ή το πρακτοριλίκι) φαντάζουν στα μάτια σας ως ιδεολογία…

…Ήμαρτον, ρέ! Άκου, “ιδεολογία”!…

Την έλλειψη οποιασδήποτε ιδεολογίας πίσω απ’ τα πεπραγμένα τους τη γνωρίζουν άριστα καί οι ίδιοι οι “νεαροί”, οι οποίοι δεν επικαλούνται καμμία “ιδεολογία” γιά τη δράση τους. Γι’ αυτό καί δεν αυτοκαλούνται ούτε “αναρχικοί”, ούτε “αναρχοαυτόνομοι”.  Αυτοκαλούνται με τους γενικούς καί τελείως αόριστους όρους: “αντιεξουσιαστές”, καί “αντιφασίστες”. Τα τέτοια μας κουνιώνται, βέβαια, μ’ αυτά τ’ “αντί-”, αλλά οι ηλίθιοι των ΜΜΕ, που επιμένουν (βασιλικώτεροι του βασιλέως, αυτοί) να βλέπουν “ιδεολογίες” πάνω από αντικοινωνικές καί μισάνθρωπες συμπεριφορές, δε λένε να το βουλώσουν. Θα μου πεις, το ψωμάκι τους βγάζουν τ’ ανθρωπάκια. Τα τσεπώνουν, γιά να γράφουν μαλακίες καί ψευτιές. Εφ’ όσον το γράψιμο, έστω καί ηλιθιοτήτων, είναι νόμιμο. Τί γυρεύω, δηλαδή, καί τους τη λέω; Να γίνουν κλέφτες;

Καί διατί, περικαλώ, αιωρούνται οι γεννητικοί μου αδένες επί τωι ακούσματι των λέξεων“αντιεξουσιαστής” κι “αντιφασίστας”; Διότι:

• Τον μεν πρώτον όρο, τον χρησιμοποιούν γιά να περιγράψουν τις μουτσούνες τους κι όσοι δεν τρώνε (αμέσως καί χοντρά) από την -κατά Ροΐδη- “χύτραν” του ντοβλετίου, αλλά περιμένουν τη σειρά τους να γενούν πασάδες.

Κάτι συνδικαλισταράδες της εκάστοτε αντιπολίτευσης, καί κάτι τέτοιοι. Κι όσο τρίβουν τα στομάχια τους (μπας καί ξεγελάσουν τη λόρδα), στο μεταξύ …”καταγγέλλουν” την εξουσία γιά τις διαπραττόμενες (σώωωωωπα!!!) αυθαιρεσίες της. Αντιεξουσιαστές, παναπεί, αναγνώστη μου! Κι αυτοί! Μην απορείς!

• Οι δε “αντιφασίστες”, δεν είδα ποτέ να κάνουν καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω απ’ τις πρεσβείες των κατ’ εξοχήν φασιστικών κρατών του πλανήτη, ήτοι: Οξαποδουήλ, ηπαπάρα, Γερμανίας, Οθωμανίας. Ούτε κάψανε ποτέ σημαίες των κρατών αυτών.

Κι όχι μόνο – τολμάνε να βρίζουν την Ελλάδα σε κάθε ευκαιρία ως “μπάτσικο κράτος”, καί διάφορα τέτοια. Δεν επισκέφτηκαν ποτέ τους τέσσερεις προειρηθέντες “παραδείσους”, να δουν από πρώτο χέρι τί εστί ορίτζιναλ “μπάτσικο κράτος”… άμα πάνε να κάνουν τα δικά τους κι εκεί. (Να μην τους αδικώ, όμως: Ούτε οι χρυσαυγίτες έδειραν ποτέ κάποιον“διεφθαρμένο εκπρόσωπο του διεθνούς Κεφαλαίου”, σε σημείο να μην ξανασηκωθεί. Κρίμα τα γυμναστήρια, δηλαδής. Μόνο φωνές κι αόριστες απειλές στον αέρα, άνευ αντικρύσματος καί νοήματος. Αλλά, είπαμε: Δίπολο με τούτους εδώ.)

Γενικά, όμως, οι “νεαροί” έχουν κάκιστη σχέση με το λεξικό. Έτσι, η λέξη “φασίστας” γι’ αυτούς δεν αποτελεί πχ ιδιότητα της Μέρκελ, αλλά χαρακτηρίζει όποιον απλά δεν γουστάρουνε. Να τους λοξοκοιτάξεις στο δρόμο, ας πούμε, θ’ αρχίσουν να ουρλιάζουν: “- Φασίστας! Φασίστας!”, καί θα σου την πέσουν μερικές δεκάδες από δαύτους, τους …“αντιφασίστες”.

Σοφώτερος όλων, όμως, απεδείχθη ο Ελληνικός Λαός: Τους απεκάλεσε “μπάχαλους”,καί ξεμπέρδεψε μία καί καλή με ανύπαρκτες …ιδεολογίες καί πολιτικές θεωρίες. Ο χαρακτηρισμός είναι ακριβέστατος!

Καί σιγά μη μας πουλήσουν ιδεολογία διάφορα τσογλάνια (τύπου Ρωμανού), που διαπράττουν ένοπλες ληστείες, ή καίνε τα λεωφορεία, επειδή σιχαίνονται τον “λαουτζίκο” (καταπώς γράφουν στις προκηρύξεις τους). Να χαρώ εγώ, κάτι αναμορφωτές της κοινωνίας! Να χαρώ εγώ!

Σας υποσχέθηκα παραπάνω, να καταπιαστώ αναλυτικώτερα με τους μπάχαλους της δέκατης φυλής ομάδας. Τους καταστροφείς! Λοιπόν, αυτός που έγραψε στα ίσα -εδώ κι αρκετό καιρό- πως είναι κρυπτοϊουδαίοι, κι ο μοναδικός μέχρι τώρα, είναι ο “Αρχαίος”. Συγκεκριμένα, έγραψε πως πρόκειται γιά τα παιδιά καί τα εγγόνια κυρίως αυτών των ιουδαίων, που στην Κατοχή πήραν ψεύτικες Ελληνικές ταυτότητες, γιά να γλυτώσουν. Αλλά τους άρεσε η …εκτύπωση, ως φαίνεται, καί τις κρατήσανε καί μετά την Κατοχή! Έτσι, πχ το “Πολίτης” (συνηθέστατο επίθετο-μαϊμού της εποχής εκείνης) μπορεί να κρύβει τίποτε “Κοέν”, ή “Ραμπίνοβιτς”, καί διάφορα άλλα τέτοια.

Οπότε, οι γυιοί κρυπτοϊουδαίων κάποια στιγμή μαθαίνουν την πραγματική καταγωγή τους… Καί, ως νεοφώτιστοι, γίνονται μουλάδες ταλιμπάνοι καταστροφείς. Τους ενοχλεί κάθε τί το Ελληνικό, το οποίο καί καταστρέφουν με την πρώτη ευκαιρία – μιά που το δικό μας καθυβριζόμενο “μπάτσικο κράτος” είναι μακρόθυμο, καί δεν τιμωρεί τους “νεαρούς”.

Προσωπικά, θεωρώ εύλογη αυτή τη θέση του “Αρχαίου”, πλην όμως έχω την ιδιοτροπία να θέλω να ελέγχω αυτοπροσώπως το κάθε τί. Δυστυχώς, ο μόνος τρόπος να ελέγξει κανείς με βεβαιότητα 100% το από πού κρατάει η σκούφια του καθενός, είναι να δει τις αυθεντικές ληξιαρχικές πράξεις, καί τα αυθεντικά αρχεία των υπηρεσιών εκδόσεως ταυτοτήτων. Αναντάμ-παπαντάμ. Ποιός, όμως, να τά δεί αυτά, πού να φυλάσσονται, καί ποιός να μιλήσει από τους τυχόν γνώστες!… Καί γιά ποιόν λόγο. Οι έμπειροι εμβάτσοι γνωρίζουν άριστα ότι πρέπει να φυλάνε τις πλάτες τους – άρα, τα συγκεκριμένα αρχεία είναι η ασπίδα των εμβάτσων από κάθε είδους …ατυχήματα εις βάρος τους, καί τα προφυλάσσουν από δημόσια θέα. Κι έτσι, εγώ ας πούμε, δεν μπορώ να τα δω – άρα, τελεσιδίκως να επιβεβαιώσω ή ν’ απορρίψω τη θέση αυτή. (Το ίδιο συμβαίνει καί με τους περίφημους “φακέλλους” του καθενός μας.)

Το καλό το παλληκάρι, όμως… Δεν μπορώ μεν να έχω πρόσβαση σε τέτοια αρχεία, αλλάη θέση του “Αρχαίου” επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας, επειδή οι μπάχαλοι καταστρέφουν ειδικά τα έργα Τέχνης (αγάλματα κτλ). Όπως ακριβώς οι δήθεν “πρωτοχριστιανοί” πρόγονοί τους.

Καί δεν είναι μονάχα η προαιώνια ζήλεια του ιουδαίου προς την ικανότητα του Έλληνα καλλιτέχνη, ούτε η απέχθεια προς κάθε τί το Ελληνικό, όπως πχ προς τα (τελικώς καμμένα) διατηρητέα νεοκλασικά της Αθήνας, όπως το “Αττικόν”. Υπάρχει καί μία κρυφή παράμετρος της συμπεριφοράς τους… Κρυφή γιά τον πολύ κόσμο.

Σίγουρα έχετε ακούσει γιά “γεωμαντεία”, σωστά; Αν καί ο σωστός όρος είναι“γεωμαγεία”. Τελλουρικές (ley) γραμμές, μονόλιθοι, μενίρ, καί τα ρέστα. Η γεωμαντεία, λοιπόν, έχει ως “υποσύνολο” την αστυμαγεία (megapolisomancy). Ετούτη εδώ, με τη σειρά της, στοχεύει στο να δημιουργήσει ένα αιθερικό πεδίο ευνοϊκό γιά τους κατοίκους των πόλεων, που θα εξασφαλίζει την καλή υγεία τους καί το επιθυμητό μικροκλίμα. Προς τούτο, χρησιμοποιεί (α) φυσικά στοιχεία, είτε χωρίς ανθρώπινη επέμβαση (αυτοφυή δέντρα, νερό, ποτάμια) είτε διαμορφωμένα απ’ αυτήν (πχ συντριβάνια). Καί (β) τεχνητά στοιχεία, όπως μενίρ, στύλους, αγάλματα, καμπαναριά, μιναρέδες.

Φαίνεται πως όλ’ αυτά όντως φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, πλην όμως οι σχετικές συστηματικές γνώσεις είναι παιδιά κάποιων παναρχαίων εποχών. Σήμερα είναι ξεχασμένες κατά μέγιστο μέρος. Όσοι γνωρίζουν κάποια πράγματα, τα γνωρίζουν αποσπασματικά καί κατόπιν δικής τους έρευνας. Αν υπήρχε -έστω καί απόκρυφη- συστηματική καταγραφή τέτοιων γνώσεων σε βιβλίο, κάποια στιγμή θά ‘βγαινε προς τα έξω. Τίποτε δεν μένει κρυφό! Αλλά δεν υφίσταται.

Ειδικά στη σημερινή Αθήνα, ο μέγας αναμορφωτής της είναι ο Ερνέστος Τσίλλερ. Καί σε σαφώς μικρότερο βαθμό ο Θεόφιλος Χάνσεν. Ο Τσίλλερ ήταν καί Γερμανός καί ποδίτσας, αλλά μέγας φιλέλλην. Χάρη στην αισθητική του, καί στην παρόμοια περί αισθητικής αντίληψη του Χάνσεν, έχουμε ό,τι όμορφο έχει να επιδείξει σήμερα η Αθήνα από νεοκλασικά κτλ. (Όλα όσα έμειναν όρθια, δηλαδή.)

Αυτά, λοιπόν, τα οικοδομήματα, συν κάποια αγάλματα (ξέρω ‘γώ, του Φιλιππότη), συν η φυσική όψη της Αθήνας με τα ποτάμια της καί το πράσινό της, συναπετέλεσαν μία όμορφη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μέχρι το 1950. Η υλοποίηση της “αστυμαγείας”, επιδρούσε καί στο λεγόμενο “μορφογενετικό πεδίο” - στη διαμόρφωση της σκέψης καί της αισθητικής των πολιτών. Τ’ είν’ αυτό πάλι, έ; Μμμμ… Σκεφθείτε πχ ότι στην αρχαία Αθήνα οι έγκυες πηγαίνανε βόλτες σε μέρη με όμορφα αγάλματα, γιά να γεννήσουν όμορφα παιδιά – καί θα καταλάβετε. Να μην το εξηγούμε με λόγια.

Αλλά, από το 1950 καί μετά, άρχισε η αποδόμηση. Ο φρυδάτος “εθνάρχης” σκέπασε τον Ιλισσό, μάζεψε όλον τον κόσμο στην Αθήνα, άφησε αμολητούς τους εργολάβους να κατεδαφίσουν τα νεοκλασικά καί να χτίσουν εκτρώματα αισθητικής καί υποδείγματα αντιχρηστικότητας… (Εκείνη την κορωνίδα της φρικαλέας “αισθητικής” των εργολάβων, την καρακίτς πολυκατοικία στην πλατεία Ομονοίας, ευχαρίστως θα τη γκρέμιζα με βολές πυροβολικού.) Αποτέλεσμα; Πάνε κατά διαόλου οριστικώς καί αμετακλήτως όλα τα μέχρι τότε παγιωμένα “αστυμαγικά” στοιχεία της Αθήνας. Καί χωρίς να έρθουν στη θέση τους άλλα, τουλάχιστον ισάξια – αν όχι καλύτερα.

Την καταστροφή αυτήν ανέλαβαν ν’ αποτελειώσουν οι “νεαροί” μετά το 1974. Συμπτωματικώς ( ; ) κατά καί μετά τη δεύτερη περίοδο κατσικώματος του φρυδάτου “εθνάρχη” στο σβέρκο της Ελλάδας. Καί …έφεραν επιτυχώς εις πέρας το έργο τους…

Σ’ αυτό το σημείο, θα μου πεί κανείς πως μέγιστος παράγων της καταστροφής δεν είναι οι τυχόντες “νεαροί” με τις μολότωφ, αλλά οι εργολάβοι. Θα μου πεί, επίσης, ότι οι επιδοτήσεις καί οι μίζες είναι τεράστιες, άρα μπροστά στο χρήμα ερρέτωσαν τα πάντα. Αφού υφίστανται μέχρι καί δημόσια έργα, που ξαναφτιάχνονται …άνευ λόγου! Όπως πχ το συντριβάνι της Ομόνοιας.

Άλλοι, πάλι, πονηρεμένοι υποτίθεται, θα μου πουν ότι εργολάβοι καί “νεαροί” συνεργάζονται. Πχ θέλει ένας εργολάβος να χτίσει πολυκατοικία στη θέση διατηρητέου νεοκλασικού, αλλά δεν ξέρει πώς να το κατεδαφίσει. Άρα, βάζει μερικά τσογλάνια -δήθεν σε διαδήλωση- με φωτιές καί το καίνε.

Δε λέω, αυτά έχουν μία δόση αλήθειας. Αλλά δεν στέκουν. Γιατί; Διότι:

• “Διατηρητέο” σημαίνει …διατηρητέο.

Αν πράγματι ήθελε το κράτος, οι νόμοι θα εφαρμοζόντουσαν, καί καμμία πολυκατοικία δεν θα χτιζόταν εκεί που δεν την έσπειραν. Μά, σε οικόπεδο καμμένου νεοκλασικού; Ναί, ρέ!Σε οικόπεδο καμμένου νεοκλασικού! Ξέρετε τί αναπλάσεις έγιναν σε ολόκληρες βομβαρδισμένες πόλεις μετά τον Β’ ΠΠ ανά την Ευρώπη; Σε κτίρια κατά 99% διαλυμένα; Πήραν τις προπολεμικές φωτογραφίες τους, καί τα ξανάφτιαξαν ακριβώς ίδια, όπως ήταν. Κανείς δεν διανοήθηκε να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε καί να πάει να ρίξει μπετά.

• Δεύτερον, οι επιδοτήσεις (καί οι μίζες!) είναι ακόμη μεγαλύτερες γιά αναπαλαιώσεις ιστορικών κτιρίων.

Λέτε, δηλαδή, ξαφνικά οι εργολάβοι να θέλουν …λιγώτερα χρήματα;

Άκυρον, λοιπόν. Μην παιδεύεστε. (Εκτός αν οι συγκεκριμένοι εργολάβοι είναι της ίδιας συνομοταξίας με τη δέκατη φυλή ομάδα – δηλαδή, της …Μωϋσάντ.)

Εκείνη, όμως, η πράξη των “νεαρών”, που αποτελεί το κλειδί γιά ν’ ανοίξει η πόρτα των μυστικών κινήτρων τους, έλαβε χώραν αρκετά πρόσφατα – καί (εκ πρώτης όψεως, περιέργως) εκτός Αθήνας: Στις 21 Σεπτεμβρίου 2013, Σάββατο βράδυ, “άγνωστοι” (ναί, σιγά!) πυρπόλησαν καί κατέστρεψαν τις -σε φυσικό μέγεθος- κούκλες ενός φεστιβάλ στο Κιλκίς. (Σύνδεσμος.)

Πρέπει να είναι κανείς τελείως άσχετος με μεταφυσικά θέματα, ή τελείως στόκος, γιά να μη διακρίνει: (α) τη φθινοπωρινή ισημερία (παρ’ ότι φέτος έπεσε στις 22 του μήνα το βράδυ), (β) το Σάββατο (ημέρα του Κρόνου), (γ) την καταστροφή ανθρωπομόρφων “αγαλμάτων”!

Θα με ρωτήσετε, όμως, καί με το δίκιο σας, ποιά η διαφορά από τις λοιπές καταστροφές αγαλμάτων. Γιατί δίνω τόση σημασία ειδικά σ’ αυτό το περιστατικό; Η διαφορά εδώ είναι τα “οργανικά” υλικά (κυρίως ύφασμα), από τα οποία φτιάχτηκε κάθε κούκλα!Σίγουρα θά ‘χετε ακουστά ότι τα οργανικά υλικά θεωρούνται πιό “ζεστά”, ή ότι συγκεντρώνουν “οργόνη”, κτλ. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία! Διότι, ούτε τ’ αρχαία αγάλματα ήταν σκέτο μάρμαρο: αφ’ ενός τα βάφανε (με φυτικές μπογιές), άλλες φορές μάλιστα τους φορούσανε …υφάσματα (πέπλο Θεάς Αθηνάς, κτλ). Συνεπώς, κι αυτά μάζευαν “οργόνη”.

Σήμερα, τα μεν αρχαία αγάλματα έφτασαν ως εμάς χωρίς τις βαφές τους (μετά από αιώνες μέσα στο χώμα), τα δε σύγχρονα ακολουθούν το πρότυπο να μη χρωματίζονται. Οπότε, οι κούκλες ανεδείχθησαν πρωταθλήτριες της …επικινδυνότητας, καί τις κάψανε τ’ “άγνωστα” ιουδαιάκια!

(Παρατηρήστε ότι γιά το συγκεκριμένο περιστατικό δεν υφίσταται προκήρυξη με “ανάληψη ευθύνης”. Κι ούτε πρόκειται να υπάρξει. Τί να πούνε οι εμπρηστές, άλλως τε; Ποιά δικαιολογία να γράψουν, που κάψανε πάνινες κούκλες; Μόνον εγώ εξηγώ την αιτία, με ρίσκο να με περάσουν οι αναγνώστες γιά ντίπ παλαβό. Οι ιουδαιομπάχαλοι εδώ δεν διακινδυνεύουν την …πολιτική τους …σοβαρότητα. Την …ιδεολογία τους, ντέ! Έτσι, το βουλώσανε – κι αφήνουν να αιωρείται το συμπέρασμα ότι κάποια άτομα του τοπικού περιθωρίου έκαψαν τις κούκλες “χάριν παιδιάς”. Λες καί σε μία πόλη τόσο μικρή, δεν γνωρίζονται οι κάτοικοι μεταξύ τους. Δεν γνωρίζουν, δηλαδή, ποιός είναι ποιός.)

Έγραψα παραπάνω, πως αγνοούμε σήμερα τους κανόνες γιά σωστή “μαγική” τοποθέτηση των αγαλμάτων μέσα στο άστυ. Αλλά, προφανώς, η κυρία που έφτιαξε τις κούκλες, μάλλον κάτι έπιασε από ένστικτο – καί οι κούκλες τοποθετήθηκαν σε διάφορα σημεία του Κιλκίς. Μην απορείτε, τό ‘χουν οι καλλιτέχνες αυτό: πολλές φορές τους οδηγεί το ένστικτό τους στο να βρουν απαντήσεις, καί να μας τις δώσουν έτοιμες. Αλλά, μιά που οι γνώσεις της “αστυμαγείας” είναι χαμένες σήμερα γιά όλους, από ένστικτο πάλι (που τους ψιθύρισε:“- Κίνδυνος!”), όρμησαν οι “νεαροί” κι έκαψαν τις κούκλες.

Τί νομίζετε; Ότι οι πρόγονοι των “νεαρών”, οι Γεφυραίοι, δεν ξέρανε ότι τους κρατάνε μακριά απ’ την Αθήνα οι αποτροπαϊκοί στύλοι της τελευταίας;

Τώρα, θα μου πείς, “- Γιατί Κιλκίς;” (Είμαι καί στιχουργός, πανάθεμά με!  ) Το Κιλκίς είναι όντως μία ήσυχη μικρή πόλη, που δεν διαμορφώνει το σύγχρονο Ελληνικό γίγνεσθαι – σε αντίθεση πχ με οποιαδήποτε διαδήλωση στην Αθήνα, ή τις εκάστοτε δηλώσεις του …απωλέσαντος έλαια δημάρχου Θεσσαλονίκης. Αλλά θα μπορούσε να γίνει το “κακό” παράδειγμα καί γι’ άλλες τέτοιες “αγαλματικές” δημιουργίες, απανταχού της Ελλάδας!

Νά, γιατί.

Ως συμπέρασμα – καί δεν θα επανέλθω (σε πολιτικό άρθρο τόσο εύκολα).

Μιλούσαμε γιά δήθεν “εμφύλιο”. Του οποίου ο ένας αντιμαχόμενος πόλος υποτίθεται πως είναι η Χρυσή Αυγή (είδατε; οι …εκλείψεις κρατάνε λίγο – ξαναβγαίνει ο Ήλιος! …της Μεγάλης Ανατολής!  ), κι ο άλλος οι μπάχαλοι.

Σας ερωτώ, καλοί μου άνθρωποι: Μπορεί κάποιος να ταυτιστεί είτε με άνευ λόγου καί αιτίας φωνασκούντες μπρατσαράδες, οπαδούς του Χίτλερ κατά δήλωσιν του νόμου 1566, ή με σκοτεινής προέλευσης μπάχαλους, αποτελούντες τα δολοφονικά μαχαίρια του διαρκούς εν Ελλάδι παρακράτους; Σαφώς όχι! Σοβαροί να είμαστε!

Γιά μένα, εάν αλληλοεξοντωθούν οι προειρηθέντες, θα προσφέρουν μέγιστη ευεργεσία στην ανθρωπότητα. Αλλά δεν θα πάω, δά, να μπλεχτώ μαζί τους!

Άκου, “εμφύλιος”!

Ρέ, “υπερεσίες”! Παρατήστε τα! Αποτύχατε παταγωδώς! Δεν το βλέπετε;

Υγ: Επειδή ο πόλεμος διεξάγεται καί στο πληροφοριακό πεδίο, πρέπει κι εμείς ν’ απαντήσουμε στις “υπερεσίες” με πολεμική πράξη. Έτσι, όπου ακούτε “νεαροί”, να διορθώνετε πάραυτα:

“Νεαροί ΑΛΗΤΕΣ”.

Πού θα πάει!… Πές-πές, οι δύο λέξεις θα συνδεθούν σε επίπεδο ενστίκτου, καί θα ξεφτίσει το “όπλο” της αυθόρμητης έκλυσης συναισθήματος απέναντι στη στοχευμένη,πρακτορειακή λέξη “νεαροί”.

ergdhmerg