ούτων ειπωθέντων, κλείνουμε τα της παράδοσης με την υπενθύμιση ότι η παράδοση αυτή της καθ’ ημάς Εκκλησίας έχει καί κρυφές πτυχές. Θυμηθείτε -ως παράδειγμα- τις εκκλησίες του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης! (Συγνώμη γιά την έλλειψη συνδέσμων συνοχής μεταξύ των μερών του άρθρου μου εκείνου. Οφείλονται στη μεταφορά του ιστολογίου στην παρούσα πλατφόρμα φιλοξενίας, καί στο ότι ποτέ δεν βρήκα χρόνο να τους αποκαταστήσω. Αν θέλετε να βρείτε τις συνέχειες, ψάξτε με κάμποση υπομονή.) Γιά να μην αναφέρω την αντιγραφή αρχαιοελληνικών κειμένων, καί τα πιθανολογούμενα αντίγραφα “χαμένων” αρχαιοελληνικών έργων!
Ωραία, λοιπόν, τα μοναστήρια γενικώς καί η Μονή Εσφιγμένου ειδικώς τηρούν αυτή την παράδοση. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ο πατριάρχης, σε τί διαφέρουν; Δεν τηρείται η ορθόδοξη παράδοση στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί ο νύν πατριάρχης τρώγεται με τους Εσφιγμενίτες;
Πριν σας απαντήσω, θα κάνουμε μία (μεγαλούτσικη, αλλ’ απαραίτητη) ιστορική καί …προϊστορική αναδρομή.
Από τη μελέτη (ακόμη καί) καθιερωμένων βιβλίων Ιστορίας της Ελλάδας, μαθαίνουμε ότι: Μετά τους παλαιούς βασιλείς της Αθήνας (Κέκροπα, Ακταίο, Ερεχθέα, Άγλαυρο) ήρθαν οι Ίωνες, οι οποίοι εξεδίωξαν τους Πελασγούς της Αττικής, καί σε κάποια μεταγενέστερη φάση έφυγαν καί οι Ίωνες, γιά να έρθουν οι Αθηναίοι της ιστορικής εποχής να κατοικήσουν στην πόλη.
Αυτό είναι σωστό σε πολύ γενικές γραμμές, αλλά δεν μας λέει το γιατί εξεδιώχθησαν οι Πελασγοί. Δεν ήταν Έλληνες αυτοί; Ή απλά τους έδιωξαν γιά …κτηματικές διαφορές;
Την απορία αυτή την είχε καί ο γράφων μέχρι πρό τινος, όμως ας είναι καλά ο “Μποτίλιας”καί η Πολυμήδη, που μου άνοιξαν τα μάτια.
Ο λόγος ήταν θρησκευτικής φύσεως, καί πολύ σοβαρός: ήταν πως οι Πελασγοί στην πλειονότητά τους λάτρευαν ως μέγιστο θεό τον Κρόνο, ενώ οι λοιποί Έλληνες ως μέγιστο θεό τον Δία. Καί η θρησκευτική αυτή διαφορά δεν ήταν κάτι το ανώδυνο. Καθόλου ανώδυνη δεν ήταν! Βλέπετε, το πελασγικό ιερατείο τελούσε ανθρωποθυσίες, ακόμη καί μικρών παιδιών! (Κατ’ απομίμηση του Κρόνου, φυσικά, ο οποίος έφαγε τα παιδιά του.) Πράγμα που οι λοιποί Έλληνες το σιχαινόντουσαν, καί γι’ αυτό τους έδιωξαν κλωτσηδόν από τον χώρο της σημερινής μητροπολιτικής Ελλάδας.
Παρένθεση – που θα μας χρειαστεί:
Οι Πελασγοί ήταν καί είναι Έλληνες, όπως καί οι Άτλαντες. Δηλαδή, μιλάμε γιά υποφυλές της ίδιας φυλής, επομένως καί οι μεταξύ τους πόλεμοι ήταν καί είναι καθαροί εμφύλιοι. Απλώς, οι Έλληνες των ιστορικών περιόδων ήθελαν να διαχωρίσουν τους “διαφορετικούς” Έλληνες, αλλά δεν τους πήγαινε η καρδιά να τους δώσουν ονομασία που δείχνει ξένους. Ούτε, όμως, να τους ονομάσουν δικούς τους ήθελαν… εφ’ όσον είχαν τσακωθεί αγρίως. Κι έτσι, τους απεκάλεσαν “Πελασγούς” (πέλας + γή = πλησίον χώρα), δηλαδή κάτι σαν “κοντοχωριανούς”.
Όπως σήμερα, που σε κάτι χωριά δεν χωνεύουν τους κατοίκους του γειτονικού χωριού, αλλά μπροστά σε ξένους δεν τους αποκαλούν τρελλούς ή βλάκες (από τις ενδογαμίες), ή άγριους, ή τσιγκούνηδες, ή κατσικοκλέφτες, ή καλλιεργητές χασίς, ή ο,τιδήποτε αρνητικό – ακόμη κι αν οι δίπλα χωριάτες (οι …πελασγοί! 
) έχουν χίλια τοις εκατό αυτή την αρνητική ιδιότητα. Αν ο ξένος ρωτήσει τί ακριβώς έχουν οι χωριάτες του δίπλα χωριού κι είναι γιά φτύσιμο, θα εισπράξει μία αόριστη απάντηση: “- Ιέ! Άσ’ τ’ς αφ’νούς!” Καί η συζήτηση θα λήξει εκεί.
) έχουν χίλια τοις εκατό αυτή την αρνητική ιδιότητα. Αν ο ξένος ρωτήσει τί ακριβώς έχουν οι χωριάτες του δίπλα χωριού κι είναι γιά φτύσιμο, θα εισπράξει μία αόριστη απάντηση: “- Ιέ! Άσ’ τ’ς αφ’νούς!” Καί η συζήτηση θα λήξει εκεί.
Οι τελετουργικές ανθρωποθυσίες, βεβαίως, είναι ακόμη παλαιότερες των Πελασγών – καί, φυσικά, δεν είναι …αποκλειστικότητα δική τους. Αν διαβάσουμε οποιοδήποτε βιβλίο Λαογραφίας, θα μάθουμε γιά το πανάρχαιο έθιμο της βασιλοκτονίας. Που είναι το εξής: Όταν φτιάχνουμε κάτι, που πιθανόν προσβάλει τις θεότητες της Φύσης, πχ φτιάχνουμε μία γέφυρα καί προσβάλλουμε με τη συμπεριφορά μας τον ποταμό-θεό, τότε πρέπει να ζητήσουμε συγνώμην… σκοτώνοντας τελετουργικώς έναν άνθρωπο. Κι όχι όποιον-όποιον, αλλά τον ίδιο τον βασιλιά! Ή, έστω, ένα μέλος της άρχουσας (βασιλικής) οικογένειας. Ή, τέλος πάντων, ένα εξέχον μέλος της φυλής. Θυμηθείτε:
…Καί μη στοιχειώσετ’ ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα!
Η βασιλοκτονία υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος ήταν εξελιγμένος άτριχος πίθηκος. Στο μεταξύ διάβα των χρόνων, αλλού έμεινε ως έχει, κι αλλού άλλαξε κάπως. Διότι κατέστη …ασύμφορο να σκοτώνονται διαρκώς βασιλιάδες! Σου λέει, “- Άρχοντες είμαστε, καλά περνάμε, να κάτσουμε τώρα να μας σφάξουν; Άσε καλύτερα!” Κι έτσι, κάποια στιγμή βρέθηκε …υποκατάστατο γιά τον βασιλιά: ο “βασιλιάς γιά μιά μέρα”, άλλως ο“φαρμακός”. (Νά ‘σαι καλά, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!) Συνήθως κάποιος καταδικασμένος γιά βαρειά εγκλήματα, που έτσι κι αλλοιώς θα τον σκοτώνανε.
Σου λέει, “- Άρχοντες είμαστε, καλά περνάμε, να κάτσουμε τώρα να μας σφάξουν; Άσε καλύτερα!” Κι έτσι, κάποια στιγμή βρέθηκε …υποκατάστατο γιά τον βασιλιά: ο “βασιλιάς γιά μιά μέρα”, άλλως ο“φαρμακός”. (Νά ‘σαι καλά, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!) Συνήθως κάποιος καταδικασμένος γιά βαρειά εγκλήματα, που έτσι κι αλλοιώς θα τον σκοτώνανε.
Αυτόν, τη μέρα πριν τον κάνουν βασιλιά-μαϊμού καί τον θυσιάσουν, του κάνανε όλα τα χατήρια. Έτρωγε, έπινε, να μην πω τί άλλο έκανε, αλλά στο τέλος το ραντεβού με τον βωμό καί τα ιερατικά μαχαιροπήρουνα δεν το απέφευγε! Άλλους τέτοιους, πάλι, τους (καλο)ταΐζανε έναν μήνα ή έναν χρόνο πριν τους σφάξουνε. Βέβαια, η …ορίτζιναλ βασιλοκτονία, όπου φονεύανε άτομα μονάχα απ’ το βασιλικό σόϊ, είχε ένα τρομερό …πλεονέκτημα: ήταν σοβαρώτατη αιτία, γιά ν’ αποφεύγονται τυχόν εξεγέρσεις του λαού! Άρα, έτσι διετηρείτο το καθεστώς χωρίς διαμαρτυρίες! Διότι, σου λέει ο πληβείος: “- Καλύτερα δώδεκα ώρες κάθε μέρα στα χωράφια καί να τρώω ξύλο απ’ τον επιστάτη, παρά να μου βγάλουν τ’ άντερα οι παπάδες! Βρέ, χίλιες φορές αγρότης, παρά βασιλιάς! Να το χέσω, τέτοιο βασιλίκι!”
Το τρισβάρβαρο αυτό έθιμο διατηρήθηκε αυτούσιο πχ στους Αζτέκους. (Μέχρι πρό τινος θεωρούσα τους Ισπανούς αυτόπτες μάρτυρες του 1519 -καλά κουμάσια κι αυτοί- ψεύτες καί συκοφάντες των Αζτέκων, αλλά οι πρόσφατες αρχαιολογικές έρευνες στο Μεξικό έδειξαν πως έλεγαν αλήθεια.) Με παραλλαγές, πχ να κάνουν “φαρμακό” με το ζόρι έναν ξένο προς τη φυλή, διατηρήθηκε πχ στους εβραίους των Ελληνιστικών χρόνων. Θυμηθείτε την ιστορία με τον Έλληνα έμπορο, που είχαν συλλάβει οι εβραίοι καί τον είχαν κάνει τετράπαχο απ’ το τάϊσμα (γιά να τον σφάξουν το Πάσχα τους), καί που απελευθέρωσε ο Αντίοχος ο Δ’!
Δυστυχώς, όμως, το έθιμο αυτό τηρείται ακόμη καί σήμερα από πολλούς. Αν καί χωρίς πολλές-πολλές επισημότητες. Σας λέω πως όλα, μα όλα ανεξαιρέτως τα “εργατικά ατυχήματα”, καί δη σε δημόσια έργα, είναι “βασιλοκτονίες”, ήτοι τελετουργικές ανθρωποθυσίες. (“Φαρμακών”, καί δη με το ζόρι, αλλά βασιλοκτονίες ούτως ή άλλως.) Μόνο που δεν μπορεί να επέμβει κανείς. Το πολύ-πολύ ο υπεύθυνος μηχανικός να φάει έξι μήνες με αναστολή (λόγω προτέρου εντίμου βίου) γιά ανθρωποκτονία εξ αμελείας, καί τέλος. Στον επόμενο τελετουργικό φόνο, θα βρεθεί ο …επόμενος “αμελής” μηχανικός με λευκό ποινικό μητρώο. (Λέτε να σταματήσουν οι πολυτεχνικές σχολές να βγάζουν μηχανικούς, καί να παρουσιαστεί έλλειψη του είδους; )
Ακόμη καί η τρομερή πρόσφατη έξαρση της παιδεραστίας (καί δη, ανά τας …πολιτισμένας Ευρώπας – ένα κύκλωμα της συγκεκριμένης Λερναίας Ύδρας εξαρθρώνεται, δέκα ξεπηδάνε) είναι ακριβώς αυτό: τελετουργική ανθρωποθυσία – μικρών παιδιών, σαν τα παιδιά (του) που έφαγε ο Κρόνος. Διότι οι παιδεραστές δεν σταματάνε στην αισχρή πράξη τους. Τα περισσότερα μικρά μετά τα σκοτώνουν (τελετουργικώς, ή μη – λες κι έχει σημασία), διότι πρώτον παύουν να υπάρχουν μάρτυρες, καί δεύτερον εισπράττουν καί το αντίτιμο της πώλησης των ζωτικών οργάνων των παιδιών σε ιατρικά μαύρα κυκλώματα.
(Παρένθεση: Καί δεν μπορούν οι Αρχές να βρουν από πού προέρχονται τα όργανα των μεταμοσχεύσεων, καί να πιάσουν τους δολοφόνους των παιδιών; Ναί, πώς… Όπως ακριβώς βρίσκουν την προέλευση ελληνικών αρχαιοτήτων στα διάφορα “Σόθμπυ’ς”, καί …πιάνουν τους αρχαιοκάπηλους…
- Μα, οι αρχαιόπτητες φαίνονται καθαρά από πού προέρχονται, ρε Εργοδότη!
- Καί το dna των οργάνων φαίνεται καθαρά από πού προέρχεται! Ειδικά αν το συγκρίνεις με το dna των οικογενειών εξαφανισμένων παιδιών! Μην είσαι αφελής…)
Στο σημείο αυτό, πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι: ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως δεν ήταν (καί δεν είναι) όλοι οι Πελασγοί συλλήβδην ανθρωποθυσιαστές. Το ιερατείο τους, ναί. Γιά να είμαι ακριβής, ένα μέρος του. Αλλά ο απλός λαός, όχι. Ή, έστω, το 99% του, όχι. Άσε που υπήρχαν Πελασγοί, που λάτρευαν καί λατρεύουν ως μέγιστο θεό τους τον Δία. Μονάχα που -αναγκαστικώς- ακολούθησαν τους άμεσους συγγενείς τους στην εξορία.
Όταν, λοιπόν, έφυγαν οι Πελασγοί απ’ την Ελλάδα, η γεωγραφική κατανομή τους (αλλά καί όσων έμειναν στον Ελληνικό χώρο) διαμορφώθηκε έως καί σήμερα περίπου ως εξής – καί μιλάμε γιά το 2,100 πΧ, λίγο πριν αρχίσει ο Τρωϊκός Πόλεμος:
(Η διαφορετική απόχρωση του σκούρου μπλέ χρώματος
δεν οφείλεται στη διαφορετική πληθυσμιακή πυκνότητα των Πελασγών,
αλλά στην αδέξια χρήση από μένα του “αερογράφου”.)
Μάλλον δεν θ’ αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς της Ιωνίας (Κάρες, Παίονες, καί λοιπούς), οι οποίοι βοήθησαν ως σύμμαχοι τους Πελασγούς Τρώες. Ούτε θ’ αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς της Λυδίας, Μυσίας, Φρυγίας καί Κύπρου. Ίσως αναρωτηθείτε γιά τους Πελασγούς που βλέπετε κάτω, στη σημερινή Συρία καί στο σημερινό Ιράκ. Ή στον Λίβανο καί την Ιορδανία. Μην απορείτε, εκτός απ’ τους Κρήτες “Φιλισταίους”, στις περιοχές αυτές έφτασαν συμπαγείς πληθυσμοί Πελασγών. Θυμηθείτε πχ ότι, όταν ο Μωϋσής έβοσκε τα κοπάδια του Ιοθώρ, αυτός ο Ιοθώρ ήταν απλά ένας ισχυρός Πελασγός φύλαρχος της περιοχής – γι’ αυτό ο Μωϋσής προσέτρεξε σ’ αυτόν, γιά συμμαχία. Γιά να βρεί σύμμαχο στις πολιτικές καί κατακτητικές του βλέψεις.
Με την ευκαιρία, να επισημάνω πως είναι τελείως λάθος η έκφραση “εβραϊκή θρησκεία”. Οι Εβραίοι αποτελούν φυλή, όχι θρησκεία. Η συγκεκριμένη θρησκεία το σωστό είναι να ονομάζεται “ιουδαϊκή”. Οι Ιουδαίοι είναι ακριβώς αυτό που είπαμε, οι Πελασγοί του Κρόνου, των οποίων τη θρησκεία (όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων) υιοθετήσανε οι Εβραίοι (βλέπε: η θυσία του Αβραάμ) καί μερικοί άλλοι λαοί (πχ Αιθίοπες)… όπως καί μερικά νεάντερταλ, που γουστάρησαν την τραχύτητα καί βαρβαρότητα της συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστεως. Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή Εβραίοι καί Ιουδαίοι δεν είναι το ίδιο, αλλά δύο ξεχωριστές φυλές εντελώς διαφορετικής φυλετικής καταγωγής, υπήρξανε δύο ξεχωριστά (αν καί ομόθρησκα) βασίλεια: το βασίλειο του Ισραήλ καί το βασίλειο του Ιούδα. (Στο οποίο βασίλειο του Ιούδα οι μεταγενέστεροι κατακτητές Βαβυλώνιοι καί Πέρσες δεν έκαναν τίποτε. Αντίθετα, το βασίλειο του Ισραήλ το ξεπάτωσαν.)
Με την ευκαιρία …δίς,… τα Πελασγικά (σελίδα γιά να κατεβάσετε το περίφημο βιβλίο του Θωμόπουλου) είναι μία παλαιότατη μορφή της Ελληνικής, κάπως τραχειά καί άγαρμπη. Πιό τραχειά απ’ τα (επίσης Πελασγικά Ελληνικά) Λατινικά. Πολλές λέξεις της χρησιμοποιούμε ακόμη καί σήμερα, αν καί έχουμε ξεχάσει την ετυμολογία τους. Πχ: Αλαμάνα, Δωδώνη, θάλασσα, κάκκαβος. Άλλο χαρακτηριστικό της Πελασγικής είναι ο λεγόμενος “αναδιπλασιασμός”, δηλαδή η επανάληψη μίας συλλαβής. Πχ η θάλασσα στ’ αρχαία Ελληνικά λέγεται “άλς” ( = αλμυρό νερό, όπως “άλς” λέγεται καί το αλάτι). Ωστόσο, οι Πελασγοί την διαμόρφωσαν σε: θα-αλς-αλς, δηλαδή “θάλασσα” σήμερα! Ή, η λέξη Δω-δώ-νη. Ή ο κά-(κ)κα-βος. Δεν ανέφερα τυχαία αυτά τα παραδείγματα! Ή ο τι-τάν.
Άλλο χαρακτηριστικό της είναι τα “περίεργα” (γιά τη σημερινή Ελληνική) συμπλέγματα συμφώνων. Πχ Πίνδος, Πύδνα, πνοή, δάφνη, καπνός, ατμός, κτλ κτλ. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι η τάση γιά έλλειψη καταλήξεων. Πχ όλα τα κύρια ονόματα της “Παλαιάς Διαθήκης”, που τελειώνουν σε -ήλ (δηλ. Ήλιος). Σαμαήλ ( = υψηλός Ήλιος),Ραφαήλ ( = Ήλιος θεραπευτής – ομόρριζο του “Ορφεύς”), καί ούτω καθ’ εξής. Όπως καί το“Εμμανουήλ” (μεταφράζεται ως “ο Θεός μέσα μου”), που είναι καθαρή ευκτική: Εμοί αν είη Ήλιος! Έτσι, καθόλου δεν είναι απίθανος ο ισχυρισμός ότι τα “Εβραϊκά” είναι καθαρά Ελληνικά! (Ατάργα, συγνώμην, αλλά αυτή τη στιγμή δεν βρίσκω τη δική σου σχετική σελίδα.) Μόνο που δεν πρόκειται περί “Εβραϊκών”, αλλά Ιουδαϊκών Πελασγικών.
Δηλαδή, στο ιστορικό “δένδρο” της Ελληνικής, όσο πάμε παραπίσω βρίσκουμε Λατινικά (περίπου ίδια σε ηλικία, ή λιγάκι μεταγενέστερα των Ομηρικών Ελληνικών) καί Πελασγικά. Ακόμη πιό πίσω βρίσκονται οι διάλεκτοι των Μάγιας καί των Αζτέκων – καί δεν κάνω καθόλου πλάκα! (Πχ… τον Ήλιο τον έλεγαν “Τονατίου”. Αλλά ο Ήλιος στην Ελληνική Μυθολογία θεωρείται Τι-τάν. Το βλέπετε; ) Κι ακόμη παραπίσω, ή περίπου της ίδιας ηλικίας, τα Ελληνικά των ιθαγενών της Χαβάης!
Γιά τους βόρειους Πελασγούς, τώρα: Γιά τους μεν Ετρούσκους, Σαββίνους, Ρωμαίους, Τυρρηνούς, δεν νομίζω να έχετε απορίες. Όσον αφορά τους υπόλοιπους, όμως, θα παρατηρήσατε ότι στον χάρτη τους “έφτασα” μέχρι τη Δανία. Ναι, αλλά δεν τους πήγα εγώ εκεί. Μόνοι τους φτάσανε!
Μόνοι τους φτάσανε, καί αναμίχθηκαν με ντόπιες φυλές, αποτελώντας την αριστοκρατία τους – πχ οι Πρώσσοι Γιούνκερς. (Ξανά ευχαριστώ, Πολυμήδη, γιά τις πληροφορίες!)
Βλέπετε, δεν είναι μονάχα οι έρευνες (οι δικές μου, ή του οιουδήποτε) στην Ιστορία καί την Προϊστορία. Είναι καί τα σύμβολα. Καί το κατ’ εξοχήν σύμβολο των Πελασγών είναι ο αετός του Δία… αν καί η πλειονότητα του ιερατείου τους ακολουθεί τον Κρόνο. Ειλικρινά, αν καί πρόκειται γιά Έλληνες καθαρούς, καί δη με τους ίδιους θεούς καί τις ίδιες θεές μ’ εμάς, παράβαλε Αχαιούς καί Τρώες, δεν γνωρίζω ποιός έβαλε στα κεφάλια των παπάδων τους κρόνιες ανθρωποθυσιαστικές ιδέες – καί πότε. Καί γιατί οι Πελασγοί ιερείς τις δέχθηκαν καί τις υιοθέτησαν. Αλλά οι συνέπειες αυτής της εμφύλιας διαμάχης κρατάνε χιλιετίες…
Ο αετός του Δία – ή οι δύο αετοί του Δία, που μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα ο ένας πήγε ανατολικά κι ο άλλος δυτικά, γιά να ξανασυναντηθούν στη Δωδώνη, την κοιτίδα των Πελασγών. Οπότε…
…Ακολούθησε, αναγνώστη μου, τους αετούς, γιά να βρεις τους Πελασγούς!
Στη Ρώμη.
Στους κατσαπλιάδες. (Κι αυτοί Πελασγοί είναι, αν καί η σημαία τους είναι “τεχνητή”, δηλ. δεν προέρχεται από λαϊκή επιλογή, αλλά από σχέδιο τέκτονα της Κωνσταντινούπολης. Οι Τόσκηδες καί οι Γκέγκηδες είναι Πελασγοί, όχι οι Κοσσοβάροι. Η δε γλώσσα τους είναι κατ’ ευθείαν κατάλοιπο της αρχαίας Πελασγικής.)
Στην Αυστροουγγαρία.
Στην Πρωσσία.
Ακόμη καί στην Πολωνία!
Είδες;
Παρατηρήστε πως οι αετοί (πλην Αυστροουγγαρίας καί κατσαπλιάδων, όπου αντιπροσωπεύουν …αυτοκρατορικές βλέψεις) είναι μονοκέφαλοι καί “δυτικότροποι”. Που ερμηνεύεται ως: “κατέχουμε τις δυτικές χώρες”, ή “θα κατακτήσουμε τις δυτικές χώρες”.
Σ’ αυτό το σημείο, έξυπνα παιδιά είσαστε, είναι περισσότερο από βέβαιο πως θα με ρωτήσετε τί γίνεται με τον δικέφαλο αετό της Κωνσταντινουπόλεως – καί του Πατριαρχείου σήμερα. Ο οποίος δικέφαλος αετός είναι καθαρά η συνένωση των δύο αετών του Κατακλυσμού σ’ ένα σύμβολο.
Υπομονή, θα φτάσουμε κι εκεί!
(συνεχίζεται)
ergdhmerg.wordpress.com