DUST IN THE WIND
I close my eyes
only for a moment and the moment's gone
all my dreams
pass before my eyes in curiosity
dust in the wind
all we are is dust in the wind
Same old song
just a drop of water in an endless sea
all we do
crumbles to the ground though we refuse to see
dust in the wind
all we are is dust in the wind...
Now don't hang on
nothing lasts forever but the earth and sky
it slips away
and all your money won't another minute buy
dust in the wind
all we are is dust in the wind
dust in the wind
everything is dust in the wind ...
Όχι κύριοι!
Αρνούμαι να υποβιβάζομαι σε σκόνη μέσα στον άνεμο.
Αγκομαχώ να καταστώ σκόνη στα γρανάζια μηχανισμών που συνθλίβουν τον άνθρωπο.
Και σκόνη στο πρόπλασμα από το οποίο θα αναδειχθεί ο Μεταάνθρωπος.
Δεν προσβλέπω σε σωτηρία τής ψυχής, ούτε στην αθανασία αυτής.
Δεν προσβλέπω στην αθανασία τού πνεύματός "μου".
Διότι το Πνεύμα είναι Συνείδησις και δεν δύναμαι αυτή να μού ανήκει.
Μπορώ μόνον να μετέχω σε Αυτήν.
Ως εν δυνάμει κληθείς προς την Αθανασία.
Διότι οι Αρχές και οι Ιδέες ενώπιον των οποίων ωφείλω να υποκλείνομαι είναι αιώνιες.
Εδώ θα μετρηθούμε.
Διότι πριν υπάρξει κάτι στην συμβατική πραγματικότητα, αυτό κυοφορείται στην σφαίρα τού νοός.
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ
Τριχιά, ξύλο παλιό κι ένα κομμάτι πετσί:
Η αγχόνη.
Ύστερα η απομόνωση -
κατανομή τού σφαγείου.
Κι ακόμη πιο πέρα
ονόματα, ημερομηνίες, λευκοί σταυροί
και το ποίημα.
Στην έξοδο
τής καμπάνας το σκοινί
ορφανό
περιμένει.
Πελαγοφίαλος
1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Ο καλός φίλος Πάνδαρος μού ζήτησε σε πρόσφατα σχόλια να προβώ σε μια αναφορά σχετικά με την εκλογή τού νέου Πάπα Ρώμης καθώς και στα αστρολογικά δεδομένα, τα οποία μπορούν να αφορούν τις αναμενόμενες εξελίξεις στο Κυπριακό πρόβλημα.
Θα ήθελα σε αυτήν την ανάρτηση να αναφερθώ στην δεύτερη παράκληση τού φίλου μας, καθότι αυτή σχετίζεται άμεσα με τα καθ' ημάς και τα περί αυτής περιλαμβάνουν σειρά δεδομένων στα οποία εδώ και καιρό θέλω να καταθέσω την άποψή μου.
Ενώ το ζήτημα τής παραιτήσιως τού Βενεδίκτου και τής αναδείξεως τού Φρανκίσκου στον παπικό θρόνο σχετίζεται με ζητήματα νομής τής παγκοσμίου εξουσίας, καθότι το Βατικανό συνιστά ένα εκ των ισχυρότερων κέντρων αυτής. Και ως εκ τούτου η έρευνα στην κατεύθυνση να μπορέσει κάποιος να διακρίνει τι διαδραματίζεται στα πλαίσια των προσφάτων ζυμώσεων, έχει περισσότερες απαιτήσεις. Πλησιάζοντας προς τον εν τέλει πυρήνα τής εξουσίας τα αντίστοιχα δεδομένα κρατούνται σκοπίμως εντονότερα συγκεκαλυμμένα, από ότι οι εκφάνσεις των επί μέρους επιλογών τής παγκοσμίου υπερεξουσίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι η πρόσβαση από την επιφάνεια των όποιων γεγονότων προς τις βαθύτερες αιτιάσεις τους και τις επιδιωκόμενες με αυτά εξελίξεις δεν προϋποθέτει μια βαθιά και στοχευμένη διαθλασή τους στην σφαίρα τού νοός. Διότι, αυτό το οποίον εντέχνως υποβάλλεται εκάστοτε ως πραγματικότητα, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα καθ' εαυτήν.
Θέλω εκ προοιμίου, ως κάποιος ο οποίος συχνότατα επιχειρεί να λάβει υπ' οψει τα ισχύοντα αστρολογικά δεδομένα, να τονίσω εκ νέου, ότι αυτά μπορούν σε επίπεδο χρονικής μικροκλίμακος να υπέχουν συγκυριακό χαρακτήρα. Η αστρολογία δεν δομεί πεπρωμένο. Αυτό δομείται αποκλειστικώς από τις ουσιαστικές επιλογές τού δρώντος υποκειμένου, είτε αυτό αφορά μεμονωμένο άτομο, είτε ομάδα ανθρώπων, είτε κάποιο έθνος εν συνόλω, είτε ομάδα εθνών, είτε την ανθρωπότητα συνολικώς.
Η συγκυρία αφορά την εκάστοτε "ώρα τής αλήθειας", η οποία κάποτε - ούτως ή άλλως - θα εκδηλωθεί. Τόσο η παροχή ευκαιριών, όσο και η προβολή εμποδίων, μπορούν να θεωρούνται δεδομένα στην πορεία των εξελίξεων γενικώς. Η σκόπιμη και ορθή αξιοποίηση αυτών των δεδομένων είναι αυτή που θα κρίνει μακροπρόθεσμα την έκβαση τού πεπρωμένου.
Η παροχή ευκαιριών είναι η καλύτερη προϋπόθεση για να οχυρώσουμε καλύτερα τις θέσεις μας, ενώ τα εμπόδια αποτελούν την πρόκληση και την δυνατότα να αυξήσουμε την αντοχή μας και να δυναμώσουμε. Στο βαθμό που αυτή η διαδικασία επενεργεί εν δυνάμει μια αύξηση και ποιοτική βελτίωση των ικανοτήτων μας, προκύπτει το ερώτημα κατά πόσο αυτή η ανάπτυξη ικανοτήτων συνιστά και την εν τέλει ενδελεχή σκοπιμότητα τού πεπρωμένου γενικώς.
Θεωρώ, ότι μια τέτοιου είδους θεώρηση αποδίδει στο ανθρώπινο δράμα μια μηχανιστική υπόσταση και περιορίζει το νόημα τού ανθρωπίνου πεπρωμένου σε πλαίσια προγραμματισμού τού λιγότερο εξελιγμένου προς το περισσότερο εξελιγμένο, τού χαμηλά ευρισκομένου προς το υψηλότερο, τού λιγότερο καλού προς το περισσότερο καλό. Υπό αυτήν την έννοια η ανθρώπινη πορεία θα χαρακτηριζόταν από μια βαθμωτή εξέλιξη στα πλαίσια εν τέλει μιας δυαρχίας, η οποία θα κυριαρχούσε, αποτελούμενη από το λιγότερο και το περισσότερο εξελιγμένο.
Και υπό αυτήν την έννοια, όσοι πρσέβλεπαν προς μια καλώς νοουμένη εξέλιξη τού ανθρώπου, θα έπρεπε να ιδρύσουν και να λειτουργήσουν κάποιες ίδιες μυητικές εταιρίες, εμφορούμενες από δυαρχική οντολογία, οι οποίες θα προσπαθούσαν να προάγουν τα μέλη τους από κατώτερους σε ανώτερους βαθμούς ανελίξεως, όσο αφορά την εναπόκτηση / επίτευξη κάποιων ικανοτήτων. Δίπλα δηλαδή στην υπάρχουσα μασονία, που κάποιοι αρεσκόμεθα να την θεωρούμε πηγή "κακού", θα έπρεπε να ιδρύσουμε μια άλλη μασονία - πάντοτε σε δυαρχική βάση - την οποία θα οφείλαμε να καταστήσουμε λειτουργικώς πηγή "καλού".
Εάν ο Κόσμος χρησιμοποιούσε τον άνθρωπο ως υποχείριο χάρντγουερ, με στόχο τον συνεχώς ανερχόμενο προγραμματισμό της, τότε πράγματι το ανθρώπινο πεπρωμένο θα ήταν - όπως συχνά ισχυρίζεται κάποιος φίλος στα σχόλια - ένα βιντεοπαιχνίδι.
Εάν το πεπρωμένο ήταν μια απλή εναλλαγή ευχάριστων και δυσάρεστων καταστάσεων, τότε δεν θα έμενε παρά να προσβλέπουμε προς κάποιες περισσότερο ευοίονες κοσμικές συγκυρίες για να ασάνει η Κύπρος, μετά τις αλλεπάλληλες δικές μας προδοσίες και ολιγορίες σε βάρος τής Κύπρου, μετά τις επανειλημμένες ανεπάρκειες τής πλειοψηφίας των Ελλήνων τής Κύπρου να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις προκλήσεις των καιρών.
Έστω κι αν δεχθούμε την θεωρία τού "διαλεκτικού υλισμού", η οποία διατείνεται ότι η "ποσοτική επισυσσώρευση οδηγεί σε ποιοτικά άλματα", τότε μια τέτοιου είδους μηχανιστική ποιότητα, στερημένη κάθε μεγαλείου ήθους θα αποτελούσε μόνον μια καραμπογιά επάνω στην αθλιότητά μας.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε μόνον για ένα "κλικ", ευρισκόμενο πέραν τού καλού και τού κακού. Όταν ο άνθρωπος - πέραν των όποιων δυνατοτήτων του και επιτευγμάτων του - πέρνει ανάποδες και διακυρήσσει: "Ως εδώ. Αρνούμαι πλέον να υποδύομαι των καρνάβαλο και αναλαμβάνω πλήρως την ηθική συνυπευθυνότητα τής συμμετοχής σε όσα συμβαίνουν".
Αυτός ήταν ο τρόπος που η κίνηση τού "Υπαρξισμού" όρισε την "Υπέρβαση", όταν από πένας τού Σαρτρ ξεσκέπασε την γνωστή πάγια υπεκφυγή τού "Η κόλαση είναι οι άλλοι".
Συνεχίζεται