1. ΜΕ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
Προϊόντος τού χρόνου λειτουργίας τού παρόντος ιστολογίου διαπιστώνεται σε φάσεις που η δραστηριότητα σε επίπεδο αναρτήσεων ηρεμεί (ή αργεί) μια σχετικά έντονη δραστηριότητα στους σχολιασμούς, οι οποίοι συνεχώς αναπτύσσονται. Αυτή η διαδικασία είναι ιδιαίτερα ευχάριστη για τον γράφοντα. Το γεγονός, ότι κάποιοι φίλοι και φίλες επιλέγουν να καταθέτουν σχόλιά τους εδώ, ακόμη και ανεξάρτητα από τον τρόπο που οι συνεργάτες αυτής τής σελίδας αναρτούν τις απόψεις τους, προσδίδει εκείνο τον χαρακτήρα στους ιστοτόπους, που έχω χαρακτηρίσει ότι ωφείλουμε να επιδιώκουμε. Ενώ η αφετηρία των μπλογκς είναι σαφώς προσωπική, ένεκα τής συγκεκριμένης πρωτοβουλίας που εκκινεί από κάποιους εκάστοτε διαχειριστές, αυτά δέον να αναπτύσσονται ως δημόσια αγαθά διαλόγου και προώθησης κοινών προβληματισμών.
Όλοι οι άνθρωποι διάθέτουμε νοημοσύνη, είμαστε - όπως εντόπισε ο Αριστοτέλης "ζώα πολιτικά", τουτέστιν όντα με ζωική ορμή προς την εκπόνηση συλλογισμών, την οριοθέτηση στόχων και την επικοινωνία σχετικά με τα αυτά που μάς αφορούν και μάς απασχολούν, όχι μόνον στενά ατομικά, αλλά και από κοινού. Η πολιτική αναπτύχθηκε στα πλαίσια των πόλεων, εξ ου και ο αντίστοιχος όρος. Το ξεπέρασμα τής νομαδικού χαρακτήρος τής περιφοράς των ολιγάριθμων αναλογικά ομάδων και γενών και η συγκέντρωση των ανθρώπων σε μαγαλύτερα πλαίσια από αυτά των αγροτικών καταυλισμών, κατέστησε μέσω ενός εντονότερου καταμερισμού τής εργασίας δυνατή την δημιουργία και την ικανοποίηση αναγκών, οι οποίες ξεπερνούν τα στενά όρια των πρωτογενών αναγκών τής ζωϊκής μας διατήρησης και αναπαραγωγής.
Ο Αριστοτέλης διαπίστωσε στα "Πολιτικά", ότι οι πόλεις συνίστανται προσβλέποντας κυρίως στον βασικό στόχο τής αυτάρκειας. Νομίζω ότι είναι λογικό να δούμε την έννοια τής αυτάρκειας μέσα από αυτό το πρίσμα τόσο σχετικά με την ποσοτική, όσο και σχετικά με την ποιοτική της διάσταση. Η προσπόρευση πλούτου, ως βάση τής αυτάρκειας, δεν έχει μόνο ποσοτικό χαρακτήρα. Οπωσδήποτε η επίτυξη κάποιων αναγκαίων ποσοτήτων αποτελεί προϋπόθεση στο να μπορέσουν να αναπτυχθούν κάποιες ποιότητες, έστω και εάν αυτή η προϋπόθεση είναι αναγακαία, αλλά όχι αυτομάτως και ικανή. Αυτό, το οποίον συνιστούσε την αίγλη των πόλεων κατά κανόνα τής κλασσικής εποχής, δεν ήταν απλά και μόνον τα μεγαλοπρεπή οικοδομήματα, η τεχνική ανάπτυξη των υποδομών συμφώνως προς το πνεύμα τής εποχής, ή η στρατιωτική ρώμη, η δυνατότητα για οικονομικές συναλλαγές, εμπόριο ή και διασκεδάσεις, που αυτές παρείχαν. Ισχυρότερο στοιχείο όλων αυτών τής αίγλης των πόλεων ήταν ο εν τέλει και κατ' εξοχήν "πολιτισμός". Αυτός ήταν που αποτελούσε τον πόλο τής έλξης για χιλιάδες ξένους επισκέπτες και εποίκους. Πόλεις, οι οποίες δεν είχαν να επιδείξουν πολιτισμό, άφηναν τούς ξένους επισκέπτες αδιάφορους, αποτελώντας στην ουσία κλειστούς κοινωνικούς σχηματισμούς.
Η ανάπτυξη τής φιλοσοφίας, τής ποιήσεως, τού θεάτρου, κάθε είδους αισθητικής και πνευματικής εκφράσεως και δημιουργίας συνέθεταν την σπουδαία γοητεία που εξασκούσαν οι ανεπτυγμένες πόλεις. Και αυτή η έκφραση και και δημιουργία ήταν αυτή που κατεγράφετο και δομούσε την υλική έκφραση τής πόλεως.
Η ανάγκη τού ανθρώπου να διαμορφώσει συλλογισμούς και ίδιες απόψεις και να τίς καταθέσει στα πλαίσια τού κοινωνικού διαλόγου είναι αυτό που συνιστά τον πολίτη και τον διαχωρίζει από τον ιδιώτη. Ο τρόπος με το οποίον ανταποκρίνεται σε αυτήν την ανάγκη ο καθείς, διαμορφώνει την πολιτική του ποιότητα.
Στα πλαίσια τού "παγκόσμιου χωριού" το διαδίκτυο αναδεικνύεται βαθμηδόν ως το κατ' εξοχήν βήμα δημοσίου διαλόγου. Η δυνατότητα παροχής πρόσβασης σε κάθε καλοθελητή συνιστά στα πλαίσια των εκάστοτε δυνατοτήτων μας μια στοιχειώσδη ανταπόκριση σε μια ευκόλως εννοουμένη αναγκαιότητα.
Με αυτήν την συλλογιστική προβαίνω στην παρούσα ανάρτηση, αναβάλλοντας το θέμα με το οποίον είχα κατ' αρχήν αποφασίσει να συνεχίσω (με τίτλο: Η Επανάσταση στην Ελλάδα Ξεκίνησε στις Σκουριές) διακόπτωντας προσωρινά τις κατσικοπροσεγγίσεις μου. Βεβαιόντας τούς φίλους και τις φίλες επισκέπτες, ότι τις κατσικοπροσεγγίσεις μου θα καταθέσω την προσεχή εβδομάδα, στα πλαίσια μιας προσπάθειας να κλείσω από την πλευρά μου την κριτική στο υπό συζήτηση κλιπ.
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση λαμβάνω από τα τρία τελευταία (προς ώρας) σχόλια τής προγουμένης αναρτήσεως (Αρ. 53, 54 και 55) τα οποία θα παραθέσω στην συνέχεια.
Το πρώτο (Αρ. 53) κατατέθηκε από Ανώνυμο σχολιαστή, τα δύο επόμενα από την Ε. Ερμίδου. Την εν λόγω σχολιάστρια, ή κατά την άποψή μου σχολιαστή, θεωρώ κλώνο άλλου σχολιαστού. Η πρακτική να εμφανίζονται κλώνοποιήσεις σχολιαστών στο διαδίκτυο, δεν είναι νέα και ωφείλω να ομολογήσω, ότι ουδόλως με ενοχλεί. Από την στιγμή, που ο πλέον διαδεδομένος τρόπος έκφρασης στο διαδίκτυο είναι η ανωνυμία καθώς και τα εικονικά προσωνύμια (nick names), όλα τα λοιπά σχετικώς με τον τρόπο αυτοπροσδιορισμού εκάστου υποκειμένου θωρώ ότι είναι άνευ σημασίας. Προσωπικά θεωρώ την ανωνυμία πιο ειλικρινή, από την ψευδή ειλικρίνεια, την οποία υποτίθεται ότι προσδιδει στο εκάστοτε υποκείμενο η δήλωση τής ταυτότητός του, δεδομένου, ότι αυτή η ταυτότητα - κατά την άποψή μου - σχεδόν πάντοτε αποτελεί μια μάσκα, που ενδυόμεθα στα πλαίσια τής κοινωνικής προσαρμογής μας. Επί πλέον, αυτή η πρακτική μεταθέτει το βάρος τής δημόσιας εκφοράς στις εκφραζόμενες απόψεις καθ' εαυτές, με βάση τις οποίες το διαδικτυακό υποκείμενο προσδιορίζει εκόν - άκον την ταυτότητά του. Επί τού προκειμένου ισχύει το "εκφράζομαι άρα υπάρχω". Η κριτική, που άσκησαν οι "καταστασιακοί" στην μετάβαση από "την κοινωνία τού είσθε στην κοινωνία τού κατέχειν και στην συνέχεια στην κοινωνία τού φαίνεσθαι" (Γκυ Ντε Μπορ, "Η Κοινωνία τού Θεάματος"), φαίνεται πλέον την εποχή τού διαδικτύου να έχει υπερενταθεί, δεδομένου, ότι το διαδικτυακό φαίνεσθαι συντελείται στα πλαίσια τής λεγόμενης εικονικής πραγματικότητος.
Αυτό το οποίο μένει τελικά, είναι οι απόψεις, που εκάστοτε εκφράζονται και ο τρόπος που μπορούν αυτές να συμβάλλουν παραγωγικά στην ανάπτυξη μιας προβληματικής.
Σχετικά με δύο αυτά σχόλια (δεδομένου ότι το τρίτο αποτελεί συνέχεια του δευτέρου) αν και εκ πρώτης όψεως φαίνονται να μην συνδέονται αμέσως μεταξύ τους, θα ήθελα να εκθέσω τις απόψεις μου συνδυαστικά. Το δεύτερο αφορά αυτό που προσπάθησα να συμπυκνώσω στον τίτλο αυτής τής ανάρτησης. Δηλαδή, τίς κινήσεις των πλανητών σε συσχετισμό με το δίκτυο, περί τού οποίου έγινε λόγος στην προηγούμενη ανάρτηση. Θα έλεγα λοιπόν, ότι πρόκειται γιατις αστρολογικές προϋποθέσεις τού δικτύου, ως τμήμα των γενικότερων κοσμικού χαρακτήρα προϋποθέσεων, σε συνδυασμό με μυθολογικού χαρακτήρα προσεγγίσειςστις οποίες προβαίνει η φίλη κ. Ερμίδου. Προσεγγίσεις, τις οποίες θεωρώ λίαν ενδιαφέρουσες, αν και διαφωνώ για μια ακόμη φορά ριζικά προς αυτές. Νομίζω όμως, ότι ένα σχόλιο μπορεί ακριβώς να κρίνεται ως λίαν ενδιαφέρον, επειδή θέτει με ενδιαφέροντα τρόπο ζητήματα, έστω κι αν δεν συμφωνεί κάποιος οπωσδήποτε με τις προσφερόμενες από αυτό ερμηνείες.
Το πρώτο σχόλιο αφορά την απάνθρωπη υλική στέρηση, η οποία έχει επιβληθεί στον λαό από την αλήτ στα πλαίσια τής κρίσης, ή "κρίσης". Επειδή όμως και αυτά τα συμβάντα λαμβάνουν χώρα - ως κάθε τι - εντός κάποιων αστρολογικών πλαισίων, θα ήθελα να ανφερθώ συνδυαστικά εδώ σε αυτήν την συγκεκριμένη οπτική τού ζητήματος, χωρίς να αποσκοπώ να παραμερίσω τις υπόλοιπες, οι οποίες συνθέτουν μια τέτοιας ζωτικής σημασίας κατάσταση.
- ειμαι νεος δουλεύω στο ελλαντισταν σε εταιρία κολοσσό εξάωρο για 380 ευρο μικτα και με τα υποχρεωτικά οκταωρα πιάνω τα 450, θέλω βοήθεια πως μπορώ να ξοδέψω αυτό το τρομακτικό ποσό;
- Ε. Ερμίδου είπε...
- Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα του δικτύου, για αυτό θα προσθέσω μερικά ακόμη κομμάτια στο παζλ σας.
Μιλώντας αστρολογικά είμαι σίγουρη πως γνωρίζετε τον κύκλο Ουρανού/Πλούτωνα που εξωτερικεύει τις αλλαγές συνείδησης του συλλογικού. Κάθε όψη αντιπροσωπεύει και έναν βήμα της αργής εκδήλωσης της ασυνείδητης πρόθεσης που μας σπρώχνει να την εκδηλώσουμε παρορμητικά και αυθόρμητα. Φαίνεται πως κάθε φάση είναι σημαντική για την δημιουργία του όλου, και για αυτό δεν έχει τόση σημασία με ποιους τρόπους και ρόλους εκδηλώνουμε μεμονωμένα ως άτομα το συλλογικό, αλλά το πώς το ίδιο το συλλογικό εκδηλώνει και πειραματίζεται με κάτι που δεν είναι πλήρως συνειδητό ακόμη.
Το “δίκτυο” ως αυθόρμητη εκδήλωση όπως την περιεργάζεστε εδώ επομένως, δεν θα είναι παρά μία εκδήλωση κάποιων ασυνείδητων ακόμη μοτίβων.
Το αν μία μετατόπιση στη συνείδηση οδηγεί πραγματικά σε μία παραδεισένια ουτοπία ή ακόμη βαθύτερα στο τούνελ της προσωπικής πίεσης του καθενός είναι μέρος της δέσμευσης – μπλοκαρίσματος που μας οδηγεί πιο κοντά στην ενσωμάτωση μας με το όλον στο τέλος.
Το αρχέτυπο του Ουρανού είναι στην πράξη διαχωρισμός, και η επιθυμία για πλήρη εξατομίκευση από το συλλογικό. Αυτή η επιθυμία είναι τελείως καινούρια για την εξελικτική μας διαδικασία και είναι μέρος του διαχωρισμού – πτώσης και αργότερα της επιστροφής. Φαίνεται λοιπόν πως η εποχή του υδροχόου θα είναι η εποχή της πλήρους εξατομίκευσης που θα μας οδηγήσει στην πλήρη και τρομακτική μοναξιά και άρα στην ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση από την μονάδα.
Γνωρίζοντας την αστρολογία των επιρροών που θα παίξουν το ρόλο τους στην εποχή του υδροχόου , όλα τα new-age κινήματα – δίκτυα που στοχεύουν στην δικαίωση ή στην προστασία δικαιωμάτων του ειδικού, είτε εκφράζουν την ακόμη μεγαλύτερη πτώση των ατόμων που συμμετέχουν στις μάζες αυτές είτε απλά επιτρέπουν την αυτοσυνειδητοποίηση του συλλογικού πεδίου. Αυτή η συνειδητοποίηση το πιθανότερο είναι να γίνει ακόμη πιο επώδυνη, καθώς όπως είπε και ο Jung «Ο πόνος και η φώτιση έρχονται μαζί». Αυτός ο πόνος το πιθανότερο είναι να εκφραστεί από την περαιτέρω παρείσφρηση της Σκιάς (που συμβολίζεται από ένα δικτατορικό σύστημα). Αλλά υποθέτω πως αυτό τελικά δεν έχει καμία σημασία γιατί αυτό που ξεδιπλώνεται είναι πέρα από τον έλεγχο του συλλογικού.
Κατά τη μετάβαση από το κρόνειο στο ουράνιο διακρίνει κανείς τις εξής διαφορές στις εκδηλώσεις του συλλογικού. Ο κρόνος έχει να κάνει με τις δομές και τις παραδόσεις την τυραννία και την έλλειψη χιούμορ και ο ουρανός έχει να κάνει με το επαναστατικό , την διάσπαση αλλά και το χιούμορ. Ο κρόνος είναι ο θεός που κατατατρώει τα παιδιά του ενώ ο ουρανός είναι προμηθεικός και ατομικιστής.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς το προμηθεικό αντιστοιχεί τόσο στο πνεύμα της δημιουργικής επανάστασης όσο και στο πνεύμα της ύβρις. Δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, ανάλογα το πώς εφαρμόζονται. - Η προμηθεική ύβρις είναι όντως ενδιαφέρουσα γιατί το αρχέτυπο αυτό παίρνει ανθρωπιστικό τόνο και τον κληρονομεί στα υδροχοικά ιδανικά. Στη πραγματικότητα επομένως ο Ουρανός που αντιστοιχεί σε προμηθεικό αρχέτυπο είναι η υψηλότερη επέκταση του συμπλέγματος νου-εγώ εντός της ψυχής και η ακόμη μεγαλύτερη απόσταση από την ευσπλαχνία του όλου. Η προμηθεική «ευσπλαχνία» είναι περισσότερο η εμπλοκή του υποκειμένου για την δικιά του προσωπική καλοπέραση και υγεία που άρα τελικά θα καταλήξει σε γκρέμισμα του πύργου και σφαγή του matrix του νου του υποκειμένου.
Ο Ουρανός ως προμηθεική εκδήλωση, αυτό που κάνει είναι να θερίζει φωτεινά μυαλά από τα οποία και τελικά ταΐζεται ο ίδιος. Ο Ουρανός είναι μοιραίο να γίνει η νέα κοινή μας ομοφωνία μετά την κρόνειες εκδηλώσεις των αρχόντων του κόσμου τούτου, και κατά συνέπεια αυτό που παρατηρούμε στη συλλογική εξέλιξη είναι ίσως ένα είδος εκθρόνισης.
Η δημιουργική επανάσταση και η ύβρις είναι όντως δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, αφού ο προμηθέας ήρθε κάτω με την φωτιά της διανόησης του μυαλού και την τεχνολογία των θεών. Οι τεχνολογίες μας είναι αυτή ακριβώς η προσπάθεια να ελέγξουμε τις δυνάμεις της φύσης με σλόγκαν «κοιτάξτε τι μπορώ να κάνω, πόσο θεϊκός είμαι». Τελικά όμως η λατρεία των ίδιων μας των δημιουργημάτων θα έχει ως αποτέλεσμα το καρκίνο του συλλογικού προμηθεικού συκωτιού από τις συνθετικές τοξίνες, και η ιστορία συνεχίζεται.
Το νέο ουράνιο σύστημα θα είναι καθαρή ευφυΐα σε σύγκριση με το παλιό κρόνειο μηχανιστικό πρότυπο. Εφόσον ο ουρανός ελέγχει όχι μόνον το μυαλό και την τεχνολογία αλλά και τον ηλεκτρισμό και το νευρικό σύστημα η υδροχοική εποχή ενδεχομένως δεν θα είναι μία κοινωνική τυραννία όπως την εμφανίζουν τα συνομωσιολογικά σενάρια αλλά μία τυραννία του ίδιου του μυαλού του συλλογικού που θα χρησιμοποιεί την «ουράνια» τεχνολογία ,νανοτεχνολογίες, ΑΙ, internet, βιοτσιπ, κλπ, και όλα τα προιόντα της ύστατης ανθρώπινης «ύβρις». Ως περαιτέρω πτώση θα σημαίνει τον εγκλωβισμό του ανθρώπου μέσα στα ίδια του τα δημιουργήματα.
Έπειτα από όλες αυτές τις αξιωματικές τοποθετήσεις και επιστρέφοντας ξανά στην αρχή για να γίνει και η κατάλληλη σύνθεση μπορεί κανείς να διαπιστώσει τα εξής για το δίκτυο. Ίσως το «δίκτυο» να είναι και μία αντανακλαστική αντίδραση. Αν υποθέσουμε πως ο Ουρανός ο Κρόνος, ο Ποσειδώνας κλπ, ποτέ δε σταμάτησαν αστρολογικά να παίζουν το ρόλο που είναι προορισμένοι να παίζουν, είμαστε εμείς αυτοί που μετακινούμαστε πάνω στο φάσμα των συμπαντικών ενεργειών. Ο Κρόνος ως χρόνος ποτέ δε σταμάτησε να τρώει τα παιδιά του και να απορροφά οποιοδήποτε υψηλότερο (ουράνιο,ποσειδώνιο, πλουτώνιο κοκ) αρχέτυπο και να το μετασχηματίζει και να το απορροφά εκφράζοντας όπως πάντα το εξέφραζε. Αυτό που κάνει την διαφορά στην εικόνα που βλέπουμε, είναι το κομμάτι εκείνο της ανθρωπότητας που προσπαθεί να ξεφύγει από την παγίδευση του χρόνου μέσω των εποικοδομημάτων της τεχνολογίας που πλέον εκφράζουν πιο ουράνια και προμηθεικά αρχέτυπα. Στην πράξη πράξη όμως ακόμη και αυτό το κομμάτι της ανθρωπότητας δεν μπορεί να εκδηλώσει αυτές τις αλλαγές παρά μέσα από το φίλτρο του χρόνου.
Το δώρο του προμηθέα είναι η επίγνωση του χρόνου, αλλά αυτή η επίγνωση δε μπορεί να σε πάει πιο μακριά. Η ψεύτικη αθανασία που προσφέρει αυτή η επίγνωση ως υπέρβαση του Κρόνου-Χρόνου θα γίνει αντιληπτή όταν κάποιο κομμάτι της ανθρωπότητας μπει σε τροχιές χείρωνα. Είναι τότε που υπό φρικτούς πόνους αυτοεγκλωβισμού στην ιδέα κάποιας αθανασίας, ο Χείρωνας δωρίζει την αθανασία του στον Προμηθέα για να πεθάνει.
2. Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ
Ωφείλω να ομολογήσω, ότι με όσα φοβερά και βαρυσήμαντα συμβαίνουν αυτήν την περίοδο, δεν θα είχα γενικά την διάθεση να απασχολήσω για μια ακόμη αφορά αυτούς που έχουν την ευγενή διάθεση να διαβάζουν τα γραφόμενά μου, κάνοντας επί λέον αναφορές σε ένα δίκτυο, αποτελούμενο κατά την εκτίμηση κάποιων από λίγους ανθρώπους, το οποίο μπορεί να εκδηλώνεται - ως αυτοί ισχυρίζονται - σε συνθήκες συγχρονικότητος, ή να μην υφίσταται και καθόλου για κάποιους άλλους.
Θέλω να πιστεύω, ότι δεν τυγχάνω υπέρμετρα ναρκισσιστής, ώστε να προτίθεμαι να απασχολώ με φιλάρεσκα εσώψυχα τούς επισκέπτες εδώ, σε φάση, που τα τεκταινόμενα, τόσο σε τοπικά όσο και σε οικουμενικά πλαία, προσλαμβάνουν ζοφερές διαστάσεις. Όμως, το εν λόγω σχόλιο τής κ. Ερμίδου θέτει γενικότερα μελλοντολογικού χαρακτήρος ζητούμενα με λίαν ενδιαφέροντα τρόπο. Δηλαδή επιχειρεί προσέγγιση από μια σκοπιά, όπου συνδυάζονται ποιότητες, οι οποίες, ενώ είναι σημαντικότατες, δεν τυγχάνουν προφανείς. Ο συνδυασμός αστρολογικών δεδομένων με σύμβολα μυθολογικού περιεχομένου και η ταυτόχρονος μνεία σε μεγάλους διανοητές τής ψυχολογίας τού Βάθους, όπως ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, θεωρώ ότι θέτει την οπτική τής μελέτης των πιθανών μελλοντικών εξελίξεων επάνω σε ένα λίαν αξιόλογο αναλυτικό υπόβαθρο, για όσους τουλάχιστον έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με ανάλογες προβληματικές. Αυτή είναι η αξιολόγηση που συνιστά την αφετηρία αυτής τής ανάρτησης και δευτερευόντως η πρόθεση μου να δώσω περεταίρω διευκρινήσεις, ή εν τέλει να υπεραμυνθώ απόψεων περί αυτού, που κάποιοι αποκαλούμε δίκτυο.
Το εν λόγω σχόλιο πραγματεύεται τις "επιδράσεις" - προσωπικά προτιμώ να αναφέρομαι μάλλον σε "αντιστοιχίες" - τριών πλανητών (Ουρανός, Πλούτων, Κρόνος), οι οποίοι απεικονίζουν προκλήσεις, οι οποίες σφραγίζουν περιόδους διαρκείας περισσότερων ετών, δοδομένου ότι πρόκειται για πλανήτες απομεμακρυσμένης τροχιάς από τον ήλιο, η περιφορά των οποίων διαρκεί περισσότερες δεκαετίες.Θεωρώ μάλιστα, ότι ειδικά οι προκλήσεις, που εκπροσωπούν οι πλανήτες Ουρανός και Πλούτων, θα κορυφωθούν κατά την διάρκεια των επόμενων ετών, για σύνολα τα παγκόμια τεκταινόμενα, πέραν των όσων μπορεί αυτοί να αποκαλύπτουν σχετικά με τις εξελίξεις τού "δικτύου". Σε προηγούμενη ανάρτηση μάλιστα είχα προαναγγείλει, ότι σύντομα σκόπευα να καταθέσω μια περί πραγματεία περί αυτού.
Οι αναφορές τού σχολίου επεκτείνονται και στο ζώδιο τού Υδροχόου. Όπως επίσεις αναφέρονται στον τεράστιας σημασίας μυθολογικό συμβολισμό τού Προμηθέως καθώς και τού Κενταύρου Χείρωνος.
Όσον αφορά τον Υδροχόο, νομίζω ότι αποτελεί πλέον κοινό τόπο η πληθώρα των αναφορών, που έχει προσλάβει το αντίστοιχο θέμα τής "Εποχής τού Υδροχόου" και τής "Νέας Εποχής" από πλείστες όσες πλευρές. Αυτές ξεπερνούν κατά πολύ τα στενά πλαίσια τού όποιου χώρου, είτε αυτός μπορεί να είναι οι λεγόμενοι "Νεοεποχίτες" τής Alice Bailey, ή το "Lucifer Trust" τού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
