Τελικά καταδικάστηκε σε εγκλεισμό στο σπίτι της όπου και πέθανε το 1614. Ενέπνευσε πολλούς μύθους ένας από τους οποίους είναι ότι λουζόταν με το αίμα των θυμάτων της για να κρατήσει την νεανική της εμφάνιση.
 |
| κάτι λέει το βλέμμα της... |
Στο τέλος του Οκτώβρη οι Αμερικανοί γιορτάζουν το Halloween, τις αντίστοιχες δικές τους απόκριες. Πρόκειται για μια γιορτή αφιερωμένη στους νεκρούς, εξ' ης και οι γνωστοί σε μας στολισμοί και μεταμφιέσεις. Ο θάνατος είναι και αυτός κομμάτι της ζωής και όπως λέει και μια λαϊκή ρήση “όποιος δεν γεννηθεί δεν θα πεθάνει”. Βέβαια, η φαντασία του ανθρώπου έχει γεννήσει και απέθαντα πλάσματα που δεν λένε να αφήσουν αυτό τον κόσμο ακόμα και μετά τον φυσικό τους θάνατο. Είναι οι γνωστοί μας βρικόλακες. Οι ιστορίες αυτές παρουσιάζουν μία περίεργη διάδοση καθώς εντοπίζονται σε όλους ανεξαιρέτως τους λαούς με κάποιες παραλλαγές όπως είναι λογικό. Πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν σ' αυτές θεωρούν αυτή την ταύτιση δοξασιών αποδεικτικό σημείο της ύπαρξής των βαμπίρ. Ένα άλλο στοιχείο που διεγείρει την φαντασία είναι και η κατά καιρούς εμφάνιση ανθρώπων που η συμπεριφορά τους παραπέμπει σε τέτοιες οντότητες. Μια τέτοια περίπτωση θα δούμε και εδώ.
Στις 7 Αυγούστου του 1560 γεννήθηκε η Ελίζαμπεθ Μπάθορυ, μια γυναίκα που έμεινε στην ιστορία ως η “Ματωμένη Κόμισσα”. Γονείς της ήταν ο Γεώργιος και η Άννα Μπάθορυ, συγγενείς μεταξύ τους. Επρόκειτο για μία τακτική συνηθισμένη εκείνη την εποχή κόμισσα, καθώς η διατήρηση των οίκων ήταν ιδιαιτέρως σημαντική. Η οικογένειά της ήταν μία από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειες της Ουγγαρίας. Από τα έντεκά της χρόνια ήταν αρραβωνιασμένη με τον κόμη Φέρεντς Ναντάσντυ, έναν πολεμιστή αρκετά μεγαλύτερό της. Η ίδια περιγράφεται ως μια εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, της οποία όμως η ομορφιά έκρυβε ένα διεστραμμένο και σαδιστικό χαρακτήρα. Ήδη από την παιδική της
ηλικία λέγεται ότι παρακολουθούσε την εκτέλεση βασανιστηρίων ενώ μεγαλώνοντας οι άγριες τάσεις της εκδηλώνονταν όλο και περισσότερο・ υπάρχουν, μάλιστα, πηγές που υποστηρίζουν ότι ήταν ψυχολογικά διαταραγμένη ή ότι έπασχε από επιληψία. Όπως είπαμε ο άντρας της ήταν στρατιωτικός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λείπει αρκετό καιρό από την συζυγική εστία. Τότε ήταν που η Ελίζαμπεθ φρόντιζε να δείχνει τον “καλό” της εαυτό σε όλο του το μεγαλείο στους υπηρέτες της. Βέβαια, στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο βασανισμός υπηρετών για οποιοδήποτε παράπτωμα δεν
αποτελούσε εκείνη την εποχή κάτι το μεμπτό. Η ανθρώπινη ζωή ήταν πολύ μικρής αξίας και ακόμα περισσότερο όταν επρόκειτο για ανθρώπους κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιες πηγές ο κόμης “εκπαίδευσε” την γυναίκα του πάνω στον τομέα των βασανιστηρίων και κάποιων τελετών μαύρης μαγείας. Πέθανε, όμως ο Ναντάστυ το 1601 και η Ελίζαμπεθ έμεινε σε μικρή ηλικία χήρα. Αρχικά, μετακόμισε για ένα διάστημα στην Βιέννη όπου έζησε μέσα στην έντονη κοινωνική ζωή των αριστοκρατών αλλά γρήγορα επέστρεψε στο οικογενειακό της φέουδο κοντά στην
Μπρατισλάβα όπου μπορούσε να επιδοθεί στο αγαπημένο της χόμπι, τον σαδισμό.
Στις 7 Αυγούστου του 1560 γεννήθηκε η Ελίζαμπεθ Μπάθορυ, μια γυναίκα που έμεινε στην ιστορία ως η “Ματωμένη Κόμισσα”. Γονείς της ήταν ο Γεώργιος και η Άννα Μπάθορυ, συγγενείς μεταξύ τους. Επρόκειτο για μία τακτική συνηθισμένη εκείνη την εποχή κόμισσα, καθώς η διατήρηση των οίκων ήταν ιδιαιτέρως σημαντική. Η οικογένειά της ήταν μία από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειες της Ουγγαρίας. Από τα έντεκά της χρόνια ήταν αρραβωνιασμένη με τον κόμη Φέρεντς Ναντάσντυ, έναν πολεμιστή αρκετά μεγαλύτερό της. Η ίδια περιγράφεται ως μια εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, της οποία όμως η ομορφιά έκρυβε ένα διεστραμμένο και σαδιστικό χαρακτήρα. Ήδη από την παιδική της
ηλικία λέγεται ότι παρακολουθούσε την εκτέλεση βασανιστηρίων ενώ μεγαλώνοντας οι άγριες τάσεις της εκδηλώνονταν όλο και περισσότερο・ υπάρχουν, μάλιστα, πηγές που υποστηρίζουν ότι ήταν ψυχολογικά διαταραγμένη ή ότι έπασχε από επιληψία. Όπως είπαμε ο άντρας της ήταν στρατιωτικός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να λείπει αρκετό καιρό από την συζυγική εστία. Τότε ήταν που η Ελίζαμπεθ φρόντιζε να δείχνει τον “καλό” της εαυτό σε όλο του το μεγαλείο στους υπηρέτες της. Βέβαια, στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο βασανισμός υπηρετών για οποιοδήποτε παράπτωμα δεν
αποτελούσε εκείνη την εποχή κάτι το μεμπτό. Η ανθρώπινη ζωή ήταν πολύ μικρής αξίας και ακόμα περισσότερο όταν επρόκειτο για ανθρώπους κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Σύμφωνα μάλιστα με κάποιες πηγές ο κόμης “εκπαίδευσε” την γυναίκα του πάνω στον τομέα των βασανιστηρίων και κάποιων τελετών μαύρης μαγείας. Πέθανε, όμως ο Ναντάστυ το 1601 και η Ελίζαμπεθ έμεινε σε μικρή ηλικία χήρα. Αρχικά, μετακόμισε για ένα διάστημα στην Βιέννη όπου έζησε μέσα στην έντονη κοινωνική ζωή των αριστοκρατών αλλά γρήγορα επέστρεψε στο οικογενειακό της φέουδο κοντά στην
Μπρατισλάβα όπου μπορούσε να επιδοθεί στο αγαπημένο της χόμπι, τον σαδισμό.
Στις ενέργειές της αυτές η κόμισσα δεν ήταν μόνη της. Συμμετείχαν και οι κατά καιρούς ερωμένες της. Όταν τα καμώματά της έγιναν γνωστά στην μικρή κοινωνία της περιοχής που βρισκόταν το κάστρο της, οι κάτοικοι απέφευγαν να στέλνουν τις κόρες τους να μπουν στην υπηρεσία της. Το γεγονός αυτό την οδήγησε στην λύση της απαγωγής νεαρών κοριτσιών από τις οικογένειες των χωρικών που ζούσαν γύρω από το κάστρο-κολαστήριο. Τα πρώτα σημάδια γήρατος δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους και τότε ήταν που η Ελίζαμπεθ ξέφυγε από κάθε όριο. Κατέφυγε στην μαύρη μαγεία και όπως μας παραδίδουν κάποιες πηγές, σκότωνε νεαρές παρθένες για να κάνει μπάνιο στο αίμα τους και να να διατηρήσει έτσι την νεότητα και την ομορφιά της. Δυστυχώς γι' αυτήν, όμως, δεν υπολόγισε σωστά τον τρόπο και την συχνότητα με την οποία σκότωνε τα θύματά της με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να τελειώσουν οι νεαρές χωρικές. Και τότε η κόμισσά μας βρέθηκε στο εξής δίλημμα: να συνεχίσει το βίαιο έργο της πάνω σε κορίτσια της χαμηλής αριστοκρατίας ή να περιμένει να μεγαλώσουν λίγο ακόμα τα πολύ μικρότερα. Από τον προβληματισμό την έβγαλε η τότε ερωμένη της Έρζι Ματζόροβα που την παρότρυνε να σκοτώσει δύο νεαρές αριστοκράτισσες. Ήταν η αρχή του τέλους της. Μπορεί η ζωή ενός χωρικού να μην είχε καμία παραπάνω αξία από την ζωή ενός εντόμου, ένα μέλος όμως της αριστοκρατίας, ακόμα και της κατώτερης, θεωρούνταν ιδιαιτέρως σημαντικό.
Τότε, λοιπόν, ο ξάδερφος της Ελίζαμπεθ και βασιλιάς της Ματίας Β' έστειλε έναν αξιωματούχο και συγγενή τους να ξεκαθαρίσει τι συμβαίνει στο κάστρο Csejthe. Οι εικόνες που αντίκρισαν οι στρατιώτες δεν έχουν καταγραφεί πλήρως. Ακόμα και εκείνοι δεν τόλμησαν να περιγράψουν ακριβώς το θέαμα που βρήκαν στο κάστρο. Απ' όσα όμως είπαν μπορούμε να σχηματίσουμε στο μυαλό μας ένα φρικιαστικό τοπίο με πτώματα εδώ και κει ωχρά από την αποστράγγιση του αίματός τους. Η κόμισσα συνελήφθη και οδηγήθηκε σε δίκη. Οι κατηγορίες ασφαλώς βαρύτατες: φόνος, λυκανθρωπία, βαμπιρισμός, σαδισμός. Ρεαλιστικά ήταν απίθανο το ενδεχόμενο αθώωσής της, αν λάβουμε, μάλιστα, υπόψη ότι διαβάστηκε και το ημερολόγιό της όπου είχε καταγράψει όλα της τα θύματα. Ήταν μόνο 850. Το περίεργο στην όλη περίπτωση όμως είναι ότι δεν καταδικάστηκε σε θάνατο. Οι συνένοχοί της εκτελέστηκαν ενώ η ίδια όχι. Απομονώθηκε το κάστρο της και έζησε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής της στις 21 Αυγούστου του 1614. Ο λόγος για τον οποίο δεν εκτελέστηκε ήταν ο φόβος των δικαστών ότι θα γινόταν βρικόλακας και θα κυνηγούσε τους εκτελεστές. Κάποιοι άλλοι υποστήριξαν ότι ήταν ήδη νεκροζώντανη οπότε η θανατική ποινή δε θα είχε κανένα νόημα. Το κάστρο της τελικά ερημώθηκε και θεωρήθηκε στοιχειωμένο, ενώ το πρόσωπο της κόμισσας πέρασε στην σφαίρα του λαϊκού μύθου.
Εξάγοντας μερικά γενικότερα συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία θα μπορούσαμε να επικεντρωθούμε σε εξής βασικά σημεία: μιλάμε για μια εποχή, κατά την οποία η ανθρώπινη ζωή δεν είχε αξία. Ο φόνος και ο βασανισμός ήταν φαινόμενα καθημερινότητας. Σε Ανατολή και Δύση κάθε κοινωνικά ισχυρός είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους κατώτερους κοινωνικά. Από αυτό ακριβώς πηγάζει και μια έννοια δικαιοσύνης που σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με ό,τι έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Δικαιοσύνη υπήρχε σε οριζόντιο και όχι σε κάθετο άξονα μέσα στην κοινωνία. Ίσοι απέναντι στον νόμο ήταν οι ίσοι κοινωνικά. Οι διαμάχες μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα ήταν πάντα υπέρ των ανώτερων. Και μια τελευταία παρατήρηση˙ αφού οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις δεισιδαιμονίες εν έτει 2010, λογικό είναι να λειτουργούν με βάση αυτές το 1610.
Εξάγοντας μερικά γενικότερα συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία θα μπορούσαμε να επικεντρωθούμε σε εξής βασικά σημεία: μιλάμε για μια εποχή, κατά την οποία η ανθρώπινη ζωή δεν είχε αξία. Ο φόνος και ο βασανισμός ήταν φαινόμενα καθημερινότητας. Σε Ανατολή και Δύση κάθε κοινωνικά ισχυρός είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου στους κατώτερους κοινωνικά. Από αυτό ακριβώς πηγάζει και μια έννοια δικαιοσύνης που σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με ό,τι έχουμε εμείς στο μυαλό μας. Δικαιοσύνη υπήρχε σε οριζόντιο και όχι σε κάθετο άξονα μέσα στην κοινωνία. Ίσοι απέναντι στον νόμο ήταν οι ίσοι κοινωνικά. Οι διαμάχες μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα ήταν πάντα υπέρ των ανώτερων. Και μια τελευταία παρατήρηση˙ αφού οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις δεισιδαιμονίες εν έτει 2010, λογικό είναι να λειτουργούν με βάση αυτές το 1610.
Ως ευγενής, κατάφερε να αποφύγει τη δίκη και εκτέλεσή της. Το 1610 βρέθηκαν στο σπίτι της 3 νεαρές κοπέλες. Η μία ήταν νεκρή, η άλλη ξεψυχούσε κι η Τρίτη ήταν πληγωμένη. Βρέθηκαν και πολλές άλλες κλειδωμένες σε ένα μπουντρούμι. Οι περισσότερες ήταν υπηρέτριες του κάστρου και ντόπιες χωριατοπούλες. Κάποιες άλλες ήταν μαθητεύομενες που στέλνονταν σε αυτήν από τους γονείς τους, για να μάθουν καλούς τρόπους και το savoir vivre της υψηλής κοινωνίας. Πώς συμπεριφερόταν στις φιλοξενούμενες της; Συνήθως τις έσπαγε στο ξύλο, τις έκαιγε ή τους έκοβε τα χέρια και τα γεννητικά όργανα. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων της παραμένει άγνωστος αλλά υπολογίζεται σε εκατοντάδες αφού ο χρόνος δράσης της ξεπερνούσε τα δέκα χρόνια. Σύμφωνα με έναν αστικό θρύλο, που έχει διατηρηθεί μέχρι και σήμερα, η Ελίζαμπεθ έκανε μπάνιο με τη μπανιέρα της γεμισμένη με το αίμα των θυμάτων της.
Στο πρόσωπό της καθρεπτίστηκε ο χειρότερος συνδυασμός εξουσίας, παράνοιας, διαστροφής και βίας.Οι πράξεις της στοίχειωσαν γενιές και γενιές προσδίδοντάς της το προσωνύμιο "Ματωμένη Κόμισσα".Ο λόγος για την κόμισσα Erzsebet Bathory, ευρέως γνωστή ως Elizabeth Bathory.
Η Elizabeth Bathory γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1560 στην Ουγγαρία.Ακόμα και η γέννησή της δεν ήταν φυσιολογική: Η Elizabeth ήταν παιδί του Γεώργιου και της Άννας Μπάθορυ, συγγενών μεταξύ τους.Η τακτική αυτή ήταν διαδεδομένη στις αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης , αφού πίστευαν ότι έτσι κρατούν τη "γραμμή αίματος" καθαρή. Οι οικογένεια των Bathory είχε μεγάλη επιρροή στην Ουγγαρία και μεταξύ των μελών της υπήρχαν πολλοί πολέμαρχοι, πολιτικοί και κληρικοί.
Η Elizabeth παντρεύτηκε με προξενιό τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ferencz Nadasdy,στρατιωτικό ήρωα της εποχής στον πόλεμο ενάντια στους Τούρκους.Ο Ferencz έλειπε σχεδόν συνέχεια από το κάστρο με αποτέλεσμα η Elizabeth να βρει παρηγοριά σε ερωτικά όργια. Κάπου εκεί άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της διαταραγμένης προωσπικότητάς της.Ήδη κάποιες από τις υπηρέτριες
είχαν χτυπηθεί βίαια με αφορμές ασήμαντες. Μετά το θάνατο του συζύγου της,πέρασε κάποιο διάστημα στη Βιέννη με αριστοκρατικούς κύκλους προκαλώντας όχι λίγα σχόλια για τη ζωή της. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών να επανέλθει στην προηγούμενη κατάστάσή της η Elizabeth τελικά μετακομίζει στο κάστρο Csejthe.
Εκεί θα συμβεί κάτι που θα αλλάξει για πάντα της ζωή της, αλλά και τη ζωή πολλών αθώων κοριτσιών: Καθώς η Κόμισσα πλησίαζε τα 40 της χρόνια και η ομορφιά της άρχισε να ξεθωριάζει, μια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό της: Πίστεψε ότι το φρέσκο αίμα μικρών παρθένων κοριστιών θα σταματούσε το γήρας και θα διατηρούσε για πάντα την ομορφιά της.Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να το βρει και να λουστεί με αυτό...Είχε βρει το εληξήριο της ζωής...Κάπως έτσι ξεκίνησε η γέννηση του σκοτεινού Μύθου της Bathory.
Κόλαση επί γης Αυτό που ακολουθεί είναι δύσκολο να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους.Το κάστρο της Κόμισσας πλέον είχε μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο κολαστήριο. Μάλιστα για να εξασφαλίσει τη σταθερή ροή νέων κοριστιών στο κάστρο της χρησιμοποιούσε μια απλή μέθοδο: Νεαρές παρθένες κοπέλες κατώτερων κοινωνικών τάξεων στέλνονταν στο κάστρο της Κόμισσας για να μείνουν μαζί της και να μπορέσουν έτσι να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση με την ελπίδα κάποια στιγμή να ανέβουν κοινωνικά. (πρακτική επίσης διαδεδομένη εκείνη την εποχή) Μόνο που αντί για κοινωνική άνοδο οι νεαρές κοπέλες τροφοδοτούσαν την ακόρεστη δίψα για αίμα της Κόμισσας.
Η κόμισσα έδωσε εντολή σε σιδηρουργούς απο την Γερμανία να της ετοιμάσουν καινούρια όργανα βασανισμού, που κύριο σκοπό τους είχαν τη συλλογή αίματος από τις παρθένες. Έτσι, γρήγορα στο κάστρο έφτασαν διάφορα όργανα βασανισμού, ένα από τα οποία ήταν η Σιδηρά Παρθένα (Iron Maiden) που ήταν και από τα πιο γνωστά. Αυτό ήταν μια μεγάλη μεταλλική σαρκοφάγος σε ανθρώπινο ύψος, μέσα στην οποία υπήρχαν καρφιά και από τις δύο πλευρές και λίγος χώρος για να χωράει η παρθένα, έτσι ώστε όταν έκλεινε τα καρφιά να ξεσκίσουν τη σάρκα της. Στο κάτω μέρος της σαρκοφάγου υπήρχε μια δίοδος όπου μαζευόταν το αίμα όταν άρχιζε να τρέχει. Με τη βοήθεια των υπηρετων της απήγαγε πολλά κορίτσια από τις γύρω περιοχές, τα έφερνε στο κάστρο και τα φυλάκιζε σε ένα υπόγειο μυστικό δωμάτιο που ήταν γνωστό ως " ο θάλαμος βασανιστηρίων της Εξοχότητάς της ", κάνοντας τους τα χειρότερα βασανιστήρια που μπορούσε να φανταστεί κανείς...
Τις κάρφωνε με καρφίτσες στα γεννητικά τους όργανα και σε άλλα ευαίσθητα σημεία του σώματος όπως κάτω από τα νύχια. Τους έκοβε τα δάχτυλα ή τις χτυπούσε στο πρόσωπο μέχρι που άκουγε τα κόκαλα να σπάνε. Προτιμούσε μάλιστα να έχει το θύμα της γυμνό μπροστά της και να τα χτυπάει από τη μπροστινή πλευρά και όχι από πίσω. Αυτό το έκανε για να μπορεί να βλέπει πως διαγραφόταν ο πόνος στα πρόσωπα των θυμάτων της όταν τα βασάνιζε. Χρησιμοποίησε νέες τεχνικές βασανισμού...Μια από τις εφευρέσεις της ήταν να γδύνει ένα κορίτσι, να το αλείφει ολόκληρο με μέλι και μετά να το δένει μόνο του στο δάσος, αφήνοντας το στο έλεος των πεινασμένων εντόμων... Επίσης το χειμώνα, έγδυνε ένα κορίτσι και το έβγαζε έξω από το κάστρο όπου του έριχνε νερό μέχρι να παγώσει ζωντανό και να πεθάνει από το τσουχτερό κρύο που υπάρχει τέτοια εποχή στα Καρπάθια. Για να βασανίζει τα θύματα της και να βγάζει το αίμα τους η Elizabeth χρησιμοποιούσε σφυριά, καυτά καρφιά, μαχαίρια, ψαλίδια, διπλούς πέλεκεις, πυρωμένα σίδερα και άλλα. Τέλος οι υπηρέτες της τις κρεμούσαν ανάποδα με αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους από ένα κλουβί και τους έκοβαν το λαιμό για να χυθεί το αίμα όσο ήταν ακόμα ζεστό, έτσι ώστε να παίρνει το ντους της η Elizabeth μέσα στην ασημένια μπανιέρα της... Βασάνιζε επί βδομάδες ή ακόμα και μήνες τα κορίτσια, μέχρι που τις έσφαζε. Γρήγορα η Elizabeth επιτιθόταν στα θύματά της με γυμνά δόντια, κόβοντας μεγάλα κομμάτια σάρκας από τα χείλη, τα μάγουλα, τους ώμους, τα στήθη τους κ.λ.π.
Η πτώση
Παρόλο που με την εξαφάνιση των κοριτσιών αυτών, η Elizabeth άρχισε να γίνεται πολύ προσεχτική στις κινήσεις της, οι άνθρωποι των γειτονικών χωριών άρχισαν να μιλάνε. Και σύντομα η φήμη του τρόμου στο κάστρο Csejthe έφτασε στα αυτιά του Αυτοκράτορα της Ουγγαρίας. Ο Αυτοκράτορας τότε διέταξε τον ξάδερφο της Elizabeth, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της επαρχίας να εισβάλει στο κάστρο.
Στις 30 Δεκεμβρίου του 1610 μία ομάδα στρατιωτών καθοδηγούμενη από τον ξάδερφό της εισέβαλε στο κάστρο. Αυτό που αντίκρισαν δύσκολα περιγράφεται: Ένα νεκρό κορίτσι βρισκόταν στον κεντρικό διάδρομο, γεμάτη στο αίμα, ένα άλλο κορίτσι, του οποίου το σώμα ήταν διάτρητο, ήταν ακόμη ζωντανό. Στο υπόγειο ανακάλυψαν πολλά κορίτσια να περιμένουν μέσα σε κελιά, ορισμένα από τα οποία
ήταν ήδη βασανισμένα. Στα θεμέλια του κάστρου βρήκαν σωρούς από 50 νεκρές κοπέλες...
Κατά τη διάρκεια της δίκης της το 1611, βρέθηκε μία λίστα ονομάτων από περίπου 650 θύματα της κόμισσας! Οι συνεργάτες της καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Στην Elizabeth όμως λόγω της αριστοκρατικής καταγωγής της δε της επιβλήθηκε η ίδια τιμωρία. Ο ουγγρικός νόμος έλεγε ρητά ότι άτομα αριστοκρατικών οικογενειών δε μπορούσαν να θανατωθούν. Για το λόγο αυτό η τιμωρία που της δόθηκε ήταν η ισόβια φυλάκιση στο ίδιο της το κάστρο. Την κλείδωσαν σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, στο οποίο έχτισαν την πόρτα αφήνοντας μία μικρή σχισμή για να μπορούν οι φύλακες να της δίνουν φαγητό.
Στις 21 Αυγούστου, του ίδιου έτους, ένας δεσμοφύλακας βρήκε το φαγητό της ανέγγιχτο και είδε την κόμισσα με το κεφάλι κατεβασμένο. Η Elizabeth Bathory,η «Ματωμένη Κόμισσα», είχε πια πεθάνει σε ηλικία 54 ετών, στο ίδιο της το κάστρο.
Θάφτηκε συνοδευόμενη από τελετές εξορκισμού στη γη των Bathory στο Ecsed.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Elizabeth "απέκτησε" το χαρακτηρισμό του Βαμπίρ και έγινε η προσωποποίηση του Απόλυτου Κακού.(όχι άδικα θα λέγαμε!) Ακόμη και σήμερα η Elizabeth "μνημονεύεται" εμμέσως: Η φράση "Λουτρό Αίματος" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θολή ανάμνηση μιας υπαρκτής κόλασης...
foititikospalmosistoria
Η Elizabeth Bathory γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1560 στην Ουγγαρία.Ακόμα και η γέννησή της δεν ήταν φυσιολογική: Η Elizabeth ήταν παιδί του Γεώργιου και της Άννας Μπάθορυ, συγγενών μεταξύ τους.Η τακτική αυτή ήταν διαδεδομένη στις αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης , αφού πίστευαν ότι έτσι κρατούν τη "γραμμή αίματος" καθαρή. Οι οικογένεια των Bathory είχε μεγάλη επιρροή στην Ουγγαρία και μεταξύ των μελών της υπήρχαν πολλοί πολέμαρχοι, πολιτικοί και κληρικοί.
Η Elizabeth παντρεύτηκε με προξενιό τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Ferencz Nadasdy,στρατιωτικό ήρωα της εποχής στον πόλεμο ενάντια στους Τούρκους.Ο Ferencz έλειπε σχεδόν συνέχεια από το κάστρο με αποτέλεσμα η Elizabeth να βρει παρηγοριά σε ερωτικά όργια. Κάπου εκεί άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της διαταραγμένης προωσπικότητάς της.Ήδη κάποιες από τις υπηρέτριες
είχαν χτυπηθεί βίαια με αφορμές ασήμαντες. Μετά το θάνατο του συζύγου της,πέρασε κάποιο διάστημα στη Βιέννη με αριστοκρατικούς κύκλους προκαλώντας όχι λίγα σχόλια για τη ζωή της. Αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών να επανέλθει στην προηγούμενη κατάστάσή της η Elizabeth τελικά μετακομίζει στο κάστρο Csejthe.
Εκεί θα συμβεί κάτι που θα αλλάξει για πάντα της ζωή της, αλλά και τη ζωή πολλών αθώων κοριτσιών: Καθώς η Κόμισσα πλησίαζε τα 40 της χρόνια και η ομορφιά της άρχισε να ξεθωριάζει, μια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό της: Πίστεψε ότι το φρέσκο αίμα μικρών παρθένων κοριστιών θα σταματούσε το γήρας και θα διατηρούσε για πάντα την ομορφιά της.Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να το βρει και να λουστεί με αυτό...Είχε βρει το εληξήριο της ζωής...Κάπως έτσι ξεκίνησε η γέννηση του σκοτεινού Μύθου της Bathory.
Κόλαση επί γης Αυτό που ακολουθεί είναι δύσκολο να το χωρέσει ο ανθρώπινος νους.Το κάστρο της Κόμισσας πλέον είχε μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο κολαστήριο. Μάλιστα για να εξασφαλίσει τη σταθερή ροή νέων κοριστιών στο κάστρο της χρησιμοποιούσε μια απλή μέθοδο: Νεαρές παρθένες κοπέλες κατώτερων κοινωνικών τάξεων στέλνονταν στο κάστρο της Κόμισσας για να μείνουν μαζί της και να μπορέσουν έτσι να αποκτήσουν ανώτερη μόρφωση με την ελπίδα κάποια στιγμή να ανέβουν κοινωνικά. (πρακτική επίσης διαδεδομένη εκείνη την εποχή) Μόνο που αντί για κοινωνική άνοδο οι νεαρές κοπέλες τροφοδοτούσαν την ακόρεστη δίψα για αίμα της Κόμισσας.
Η κόμισσα έδωσε εντολή σε σιδηρουργούς απο την Γερμανία να της ετοιμάσουν καινούρια όργανα βασανισμού, που κύριο σκοπό τους είχαν τη συλλογή αίματος από τις παρθένες. Έτσι, γρήγορα στο κάστρο έφτασαν διάφορα όργανα βασανισμού, ένα από τα οποία ήταν η Σιδηρά Παρθένα (Iron Maiden) που ήταν και από τα πιο γνωστά. Αυτό ήταν μια μεγάλη μεταλλική σαρκοφάγος σε ανθρώπινο ύψος, μέσα στην οποία υπήρχαν καρφιά και από τις δύο πλευρές και λίγος χώρος για να χωράει η παρθένα, έτσι ώστε όταν έκλεινε τα καρφιά να ξεσκίσουν τη σάρκα της. Στο κάτω μέρος της σαρκοφάγου υπήρχε μια δίοδος όπου μαζευόταν το αίμα όταν άρχιζε να τρέχει. Με τη βοήθεια των υπηρετων της απήγαγε πολλά κορίτσια από τις γύρω περιοχές, τα έφερνε στο κάστρο και τα φυλάκιζε σε ένα υπόγειο μυστικό δωμάτιο που ήταν γνωστό ως " ο θάλαμος βασανιστηρίων της Εξοχότητάς της ", κάνοντας τους τα χειρότερα βασανιστήρια που μπορούσε να φανταστεί κανείς...
Τις κάρφωνε με καρφίτσες στα γεννητικά τους όργανα και σε άλλα ευαίσθητα σημεία του σώματος όπως κάτω από τα νύχια. Τους έκοβε τα δάχτυλα ή τις χτυπούσε στο πρόσωπο μέχρι που άκουγε τα κόκαλα να σπάνε. Προτιμούσε μάλιστα να έχει το θύμα της γυμνό μπροστά της και να τα χτυπάει από τη μπροστινή πλευρά και όχι από πίσω. Αυτό το έκανε για να μπορεί να βλέπει πως διαγραφόταν ο πόνος στα πρόσωπα των θυμάτων της όταν τα βασάνιζε. Χρησιμοποίησε νέες τεχνικές βασανισμού...Μια από τις εφευρέσεις της ήταν να γδύνει ένα κορίτσι, να το αλείφει ολόκληρο με μέλι και μετά να το δένει μόνο του στο δάσος, αφήνοντας το στο έλεος των πεινασμένων εντόμων... Επίσης το χειμώνα, έγδυνε ένα κορίτσι και το έβγαζε έξω από το κάστρο όπου του έριχνε νερό μέχρι να παγώσει ζωντανό και να πεθάνει από το τσουχτερό κρύο που υπάρχει τέτοια εποχή στα Καρπάθια. Για να βασανίζει τα θύματα της και να βγάζει το αίμα τους η Elizabeth χρησιμοποιούσε σφυριά, καυτά καρφιά, μαχαίρια, ψαλίδια, διπλούς πέλεκεις, πυρωμένα σίδερα και άλλα. Τέλος οι υπηρέτες της τις κρεμούσαν ανάποδα με αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους από ένα κλουβί και τους έκοβαν το λαιμό για να χυθεί το αίμα όσο ήταν ακόμα ζεστό, έτσι ώστε να παίρνει το ντους της η Elizabeth μέσα στην ασημένια μπανιέρα της... Βασάνιζε επί βδομάδες ή ακόμα και μήνες τα κορίτσια, μέχρι που τις έσφαζε. Γρήγορα η Elizabeth επιτιθόταν στα θύματά της με γυμνά δόντια, κόβοντας μεγάλα κομμάτια σάρκας από τα χείλη, τα μάγουλα, τους ώμους, τα στήθη τους κ.λ.π.
Η πτώση
Παρόλο που με την εξαφάνιση των κοριτσιών αυτών, η Elizabeth άρχισε να γίνεται πολύ προσεχτική στις κινήσεις της, οι άνθρωποι των γειτονικών χωριών άρχισαν να μιλάνε. Και σύντομα η φήμη του τρόμου στο κάστρο Csejthe έφτασε στα αυτιά του Αυτοκράτορα της Ουγγαρίας. Ο Αυτοκράτορας τότε διέταξε τον ξάδερφο της Elizabeth, ο οποίος ήταν κυβερνήτης της επαρχίας να εισβάλει στο κάστρο.
Στις 30 Δεκεμβρίου του 1610 μία ομάδα στρατιωτών καθοδηγούμενη από τον ξάδερφό της εισέβαλε στο κάστρο. Αυτό που αντίκρισαν δύσκολα περιγράφεται: Ένα νεκρό κορίτσι βρισκόταν στον κεντρικό διάδρομο, γεμάτη στο αίμα, ένα άλλο κορίτσι, του οποίου το σώμα ήταν διάτρητο, ήταν ακόμη ζωντανό. Στο υπόγειο ανακάλυψαν πολλά κορίτσια να περιμένουν μέσα σε κελιά, ορισμένα από τα οποία
ήταν ήδη βασανισμένα. Στα θεμέλια του κάστρου βρήκαν σωρούς από 50 νεκρές κοπέλες...
Κατά τη διάρκεια της δίκης της το 1611, βρέθηκε μία λίστα ονομάτων από περίπου 650 θύματα της κόμισσας! Οι συνεργάτες της καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Στην Elizabeth όμως λόγω της αριστοκρατικής καταγωγής της δε της επιβλήθηκε η ίδια τιμωρία. Ο ουγγρικός νόμος έλεγε ρητά ότι άτομα αριστοκρατικών οικογενειών δε μπορούσαν να θανατωθούν. Για το λόγο αυτό η τιμωρία που της δόθηκε ήταν η ισόβια φυλάκιση στο ίδιο της το κάστρο. Την κλείδωσαν σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς παράθυρα, στο οποίο έχτισαν την πόρτα αφήνοντας μία μικρή σχισμή για να μπορούν οι φύλακες να της δίνουν φαγητό.
Στις 21 Αυγούστου, του ίδιου έτους, ένας δεσμοφύλακας βρήκε το φαγητό της ανέγγιχτο και είδε την κόμισσα με το κεφάλι κατεβασμένο. Η Elizabeth Bathory,η «Ματωμένη Κόμισσα», είχε πια πεθάνει σε ηλικία 54 ετών, στο ίδιο της το κάστρο.
Θάφτηκε συνοδευόμενη από τελετές εξορκισμού στη γη των Bathory στο Ecsed.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Elizabeth "απέκτησε" το χαρακτηρισμό του Βαμπίρ και έγινε η προσωποποίηση του Απόλυτου Κακού.(όχι άδικα θα λέγαμε!) Ακόμη και σήμερα η Elizabeth "μνημονεύεται" εμμέσως: Η φράση "Λουτρό Αίματος" δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θολή ανάμνηση μιας υπαρκτής κόλασης...
http://www.theresabathory.com