Διάβασα σήμερα στο tvxs.gr την εξής είδηση:
http://tvxs.gr/news/topika-nea/kaneis-den-anazita-tin-11xroni-stefka-ton-fanarion
"... Κανένας νόμιμος συγγενής της 11χρονης Στέφκα, του κοριτσιού που ζητιάνευε στα φανάρια και τραυματίσθηκε θανάσιμα όταν παρασύρθηκε από λεωφορείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δεν έχει βρεθεί ακόμη..."
Με αίσθημα αμηχανίας έγραψα τους στίχους που ακολουθούν:
ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΦΚΑ
Γιατί δακρύζεις για μένα
αφού τόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα...
Δακρύζω
γιατί και γω πάντοτε ήμουν
ένα παιδί στα φανάρια που σκούπιζε τζάμια.
Προσπάθησα να δω πίσω απ' αυτά
κάποιες μορφές κρυμένες στην ομίχλη
καθώς τ' απόνερα τής βροχής
παρέσυραν τα χέρια μου
ως το δικό σου αίμα.
Βούτυξα μέσα τα χέρια μου
για να βάψω στο μέτωπο
χρώματα τού πολέμου.
Χρώματα τού πολέμου, μα γιατί;
Και πόλεμο ενάντια σε ποιόν;
Χιλιάδες είναι αυτοί που θα πούνε
ότι η χώρα σου ξεφορτώθηκε ένα ακόμη παράνομο μετανάστη.
Ξέρω...
Πάντα σκουπίζοντας τα τζάμια έβλεπα γύρω τούς βρικόλακες.
Κάποτε τόλμησα να σκουπίσω με το στουπί και τον καθρέφτη
κοίταξα μέσα για να δω το πρόσωπό μου
και τότε είδα τον πιο επικίνδυνο βρικόλακα
μέσα μου