…«η απάντησή μου είναι ότι έχουμε κοινό νόμισμα άρα έχουμε κοινό πρόβλημα»…
…«σε συνθήκες διάλυσης του κράτους και κατάρρευσης της κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρχει ανάκαμψη και ανάπτυξη»…
…«εξέφρασε επιφύλαξη σχετικώς με το εάν η κατάσταση των δημοτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα επιτρέπει την δημιουργία κοινοπρακτικών σχημάτων για επενδύσεις»…
Η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να κατέβει στους δρόμους, να διαδηλώσει μαζικά, με δύναμη και παλμό, να καταλάβει συμβολικά κάποια κτίρια. Όχι εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά εναντίον του… προέδρου του κομματικού της φορέα (ο οποίος, στην περίπτωση που το ξεχάσατε, ονομάζεται «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς»). Διότι όση σχέση έχει ο νέος, βερολινέζος Αλέξης Τσίπρας με την ριζοσπαστισμό και με μια πραγματική ριζοσπαστική Αριστερά, άλλη τόση έχει ο Σόϊμπλε με τα κιμπούτς.
Ο νέος ιδεολογικός αυτοπροσδιορισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο συστημικός ριζοσπαστισμός, ενώ σε λίγο καιρό ακόμη θα φτάσουμε αισίως στον ριζοσπαστικό συστημισμό…
Το μενού της παρουσίας του Αλέξη Τσίπρα στο Βερολίνο είχε όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν ένα προφίλ αμιγώς κεντροαριστερό, με ρητορική γαρνιτούρα ριζοσπαστικής αριστεράς αυστηρώς για τα ομόλογα γερμανικά κομματικά ακροατήρια. Όπως είπε και το κεντροαριστερό SPD το οποίο ο Τσίπρας το είχε ξορκίσει ως ίδιο με την Μέρκελ μόλις την προηγούμενη ημέρα, «σχεδόν σε όλα συμφωνούμε, μόνο στην διαγραφή του χρέους διαφοροποιούμαστε έντονα». Συγκεκριμένες αποστροφές του λόγου του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα και… δεξιότερες της κεντροαριστεράς. Όσον αφορά το Μνημόνιο, οι νύξεις του Γ. Μηλιού ότι «ο Σόϊμπλε μας είπε πως το Μνημόνο αξιώνει μόνο την επίτευξη των στόχων, δεν υπαγορεύει τους τρόπους, εμείς μπορούμε να διαλέξουμε όποιον τρόπο θέλουμε - π.χ. την φορολόγηση του πλούτου» κατ’ ουσίαν δηλώνουν ότι πάει η μονομερής καταγγελία, πάει η ακύρωση/απόσυρση με ένα μόνο άρθρο: το Μνημόνιο θα μπορούσε να τηρηθεί, οι στόχοι του δεν χρειάζεται να αλλάξουν, αλλά… θα το χειριστούμε διαφορετικά – κοίτα, μας το επιτρέπει και ο Βόλφγκανγκ!
Συναντήσεις εργασίας και συνεργασίας με τον άλλοτε Μεφιστοφελή Φούχτελ, ήπιες δηλώσεις που ουδόλως προαναγγέλουν τον «ριζοσπαστικό» (όπως τον νοηματοδοτεί η Αριστερά) χειρισμό της εξουσίας, οψέποτε αυτή έρθει… Πραγματικά αναρωτιέμαι για τους «παλιούς» του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων και τους ριζοσπαστικοποιημένους νέους του «Δεκέμβρη» του 2008: δεν δυσφορούν μέχρις ηρωικής εξόδου από όλην αυτήν την… νοικοκυροσύνη που μαζεύεται στον ΣΥΡΙΖΑ και θεσμοποιείται από τον πρόεδρό του; Πείθουν επιτυχώς τους εαυτούς τους ότι είναι απλώς ένας «τακτικός ελιγμός», πριν αναλάβουν οι σκληροτράχηλοι επαναστάτες την εξουσία και κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής; Ή τό’χουν πάρει απόφαση ότι σημασία έχει να κερδίσει η «ομάδα μας», ακόμα κι αν στο μεταξύ… έχει αλλάξει φανέλλα;
Και να η ανάπτυξη, που με τους άλλους δεν γίνεται αλλά με εμάς θα γίνει. Και να οι επενδύσεις, που σήμερα δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν, αλλά με εμάς θα μπορούν. Και να το Ευρώ. Το Ευρώ! Εξαίφνης, έρωτας μανικώτατος: το «κοινό νόμισμα» που σηματοδοτεί «κοινό πρόβλημα», το «κοινό νόμισμα» από το οποίο δεν θέλουμε να φύγουμε, το «κοινό νόμισμα» που συνιστά μοχλό πίεσης δανειστών που εξαρτώνται από τους δανειολήπτες τους. Πάνε οι εποχές που ο Τσίπρας δήλωνε πως το Ευρώ δεν είναι τοτέμ, κλείνοντας το μάτι στο κομμάτι του λαού που δεν έβλεπε καθόλου αρνητικά την έξοδο από το κοινό νόμισμα, και προήδρευε σε ένα κόμμα που σαφώς υποστήριζε με την προτεινόμενη πολιτική του το «μπλοκ της δραχμής». Πλέον, το Ευρώ δείχνει τον δρόμο για την αταξική κοινωνία… Βενσερέμος!
Αχ, πού’ σαι νιότη, που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος… Ο Αλέξης μεγαλώνει, ωριμάζει, σοβαρεύει. Και οι θιασώτες της ριζοσπαστικής Αριστεράς νοιώθουν τόσο, μα τόσο μόνοι…
Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης