Γράφει ο Charm A Tron
Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι η παραφιλολογία σχετικά με τα διάφορα "τέλη του κόσμου" φέρνει λίγο στο μύθο του μικρού βοσκόπουλου που φώναζε "λύκος". Οι προφητικές ημερομηνίες του μεγάλου τέλους, αυτές που παρήλθαν και αυτές που θα έλθουν, παρέχουν μια θαλπωρή και έναν εφησυχασμό στη συλλογική συνείδηση όταν τελικά αποδεικνύονται ψευδείς (εδώ να σημειωθεί ότι το ημερολόγιο των Μάγιας ΔΕΝ έχει σχέση με το τέλος του κόσμου, αλλά κάτι άλλο).
Τι θα συμβεί όμως στην ίδια αυτή συνείδηση σε περίπτωση που το υλικό σύμπαν όντως ρίξει αυλαία? Πώς θα το αντιμετωπίσουν τα μέσα ενημέρωσης και πώς θα αντιμετωπιστούν όσοι το είδαν να έρχεται? Θα υπάρξει τέλος? Μα στο σύμπαν της διττότητας, όπου όλα λειτουργούν σε ζεύγη αντιθέτων, όταν γνωρίζουμε ότι υπήρξε αρχή του υλικού κόσμου, δεν είναι δυνατόν να προσδοκούμε αιώνια συνέχισή του.
Επίσης, αν αναλογιστούμε ότι ο χρόνος μαζί με το χώρο είναι η ψευδαίσθηση που μόνο εντός της ύλης υφίσταται (Μάχα Μάγια), τότε ίσως και να έχει ήδη τελειώσει! Και εμείς πώς θα ξέρουμε ότι το τέλος έρχεται? Η παύση προβολής του χωροχρονικού φιλμ/ματριξ (εισπνοή του Βράχμα ή Μεγάλη Νύχτα του Βράχμα ή μάχα Πραλάγια [=μεγάλη διάλυση]) είναι ένα γεγονός που, αναμοχλεύοντάς το προκύπτουν ερωτήματα, όπως "Ποιός κερδίζει απ τη συνέχισή του? Ποιοί είναι οι λειτουργοί του? Ποιός θέλει την παύση του? Πώς θα πραγματοποιηθεί η καταστροφή του? Τι σημαίνει αυτό στα Πνευματικά πεδία και ποιά η προβολή του στο φυσικό πεδίο?" Επίσης, η διαδικασία της Παύσης πρέπει να είναι ακόλουθη κάποιων γεγονότων, σύμφωνα με τις γραφές που ανά τον κόσμο τείνουν να συμφωνούν σε συγκεκριμένα σημεία/κλειδιά. Σταθερό δεδομένο εδώ, όπως πάντα, η αφέλεια του μέσου ανθρώπου που πιστεύει ότι το τέλος θα είναι ένα γεγονός που μπορεί να συμβεί σε κλάσματα του δευτερολέπτου, σαν να πέφτει ο γενικός διακόπτης, χωρίς προειδοποίηση. Άσχετα αν οι προειδοποιήσεις έχουν ήδη αρχίσει...