Λοιπόν, στα σχόλια κάτι πέταξε το ευφυές αναγνωστικόν κοινόν γιά το ναυάγιο του "Σαμίνα"... κάτι πέταξα κι εγώ περί το τί σημαίνει "Σαμίνα"... αλλά υποθέτω βάσιμα πως πρέπει να τελειώσω την παράθεση των συλλογισμών μου. Να μην τα φορτώσω σε άλλους. Επομένως, αγορεύω άπαξ έτι - αν και πάλι εκτός σειράς.
Χαίρομαι, όμως, που βλέπω/ετε στην πράξη να έχει ενεργοποιηθεί το "δίκτυο μυαλών", που σας έλεγα πέρισυ. (Γιά τον ίδιο λόγο, κυκλοφορούν πολύ στο Διαδίκτυο εσχάτως αναφορές γιά την Πορτάρα, παράλληλα με τη δική μας εδώ - κι ευχαριστώ τη Μάγια τη Μέλισσα γιά την πληροφορία.)
Και να που φτάνουμε ακόμη μία φορά στα όσα δεν μας λέει η Μυθολογία! Ας τα βρούμε εμείς, όμως - ίσως, στο κάτω-κάτω, αυτός ακριβώς να είναι και ο σκοπός της Μυθολογίας: να σε ξυπνάει. Όχι να σε κοιμίζει μ' έτοιμες αφηγήσεις.
Όταν οι Αργοναύτες έφτασαν στη Λήμνο, λέει η Μυθολογία, βρήκαν τις γυναίκες της Λήμνου χωρίς άντρες. Βρήκαν άλλες, ομορφότερες γυναίκες οι τυπάδες (κλαφτήκανε οι Λήμνιες στους νέους επισκέπτες), και φύγανε, παρατώντας αυτές ως καλαμιές στον κάμπο. Φαίνεται, όμως, πως τα κλαμματάκια έπιασαν στους Αργοναύτες, κι αυτοί παντρεύτηκαν τις Λήμνιες, τους σκαρώσανε παιδιά, και "χάππυ έντ" - ευτυχισμένο τέλος, όπως στις περισσότερες αισθηματικές ταινίες στο σινεμά...
...Αν και οι Αργοναύτες μάθανε το φοβερό μυστικό λίγο αργότερα, ότι αυτές οι ίδιες είχαν σκοτώσει τους άντρες τους, επειδή αυτοί δήθεν είχαν βάρβαρη συμπεριφορά και τις χτυπούσανε συνεχώς.
Εδώ, όμως, ο προσεκτικός αναγνώστης τσινάει, και βλέπει δημιουργούμενα δύο ερωτήματα:
- Όλες οι Λήμνιες σκότωσαν όλους τους άντρες του νησιού;
- Ο λόγος των φόνων ήταν πράγματι αυτός, ότι δηλαδή είχαμε μία ακραία φεμινιστική επανάσταση κάπου τέσσερεις χιλιετίες πριν την εποχή μας;
Τί θα δούμε;
Κατ' αρχήν, πόσες ήταν οι Λήμνιες γυναίκες! Και ξεκινάμε απ' τους Αργοναύτες, των οποίων γνωρίζουμε απάνω-κάτω τον αριθμό, προσπαθώντας να καθορίσουμε ποιά η μαθηματική σχέση Αργοναυτών και Λημνίων γυναικών. Πώς τό 'πε ο οικοδεσπότης; "Τίποτε, μα τίποτε, δεν υφίσταται σκληρότερο των Μαθηματικών."
Έ, ναί!
Οι Αργοναύτες ήταν περίπου πενήντα (50), συν ή πλην κάτι ψιλά. Βέβαια, όπως λέει και η Γουΐκι, ο αριθμός αυτός διαφέρει από αρχαίο συγγραφέα σε αρχαίο συγγραφέα. Ας κρατήσουμε, όμως, ως επικρατέστερο τον αριθμό του Απολλωνίου του Ροδίου: 55. Δηλαδή 53, συν ο Ιάσων, συν η Αταλάντη - η μόνη γυναίκα της παρέας.
Κρατάμε το 55 γιά πρακτικούς λόγους, διότι (α) είναι αρκετά άτομα, ώστε να στηρίξουν ερευνητική αποστολή (με βάρδιες, γιά να ξεκουράζονται - συν σκοπιές), και διότι με περισσότερα αρχίζει να μην ελέγχεται η κατάσταση. Έτσι, αποκλείουμε ο,τιδήποτε πάνω από 55 και κάτω από 48.
Επομένως, χοντρικά: 50 Αργοναύτες παντρεύτηκαν και άφησαν έγκυες 50 Λήμνιες.
Θα μπορούσε, όμως, να φέρει -ανάμεσα σε αστείο και σοβαρό- βασιμώτατη αντίρρηση κανείς, ότι ένας Αργοναύτης θα μπορούσε να είχε παραπάνω από μία Λήμνιες γυναίκες στο κρεββάτι του. Νιάτα και δύναμη, γάρ! Πόσες, όμως;
Εάν υποθέσουμε ότι ολόκληρη η Λήμνος είχε 5,000 γυναίκες σε σεξουαλικά ενεργή (και μάλλον και αναπαραγωγική) ηλικία, τότε υπήρχαν κι άλλοι 5,000 φονευθέντες άντρες. Σύνολο 10,000 άτομα, βάλε και τα άτομα μη αναπαραγωγικής ηλικίας (τρίτη ηλικία και παιδιά), ας πούμε βγαίνει ένα σύνολο 15 έως 20 χιλιάδων ατόμων.
Εύλογο αυτό, τόσος πληθυσμός μπορεί να στηρίξει άνετα τις υποδομές του νησιού (καλλιέργειες, κτλ), και περισσότερος μάλλον είναι απίθανο να υπήρξε τα χρόνια εκείνα. Άρα, μ' αυτή τη λογική (και σε πρώτη εκτίμηση), κάθε Αργοναύτης είχε 100 παλλακίδες!!!
Όμως, αυτό δεν στέκεται. Γιατί; Διότι, πρώτον δεν είναι ...πρακτικό. Ξέρετε τί παναπεί εκατό στερημένες από σέξ γυναίκες με μονάχα έναν άντρα; :-) Και με πέντε γυναίκες να συνουσιαζόταν αυτός καθημερινά, η κάθε γυναίκα έπρεπε να ...περιμένει τη σειρά της γιά ...τρεις εβδομάδες!!! Ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου, να τους φάνε ζωντανούς τους Αργοναύτες οι Λήμνιες! :-)
Και δεύτερον... Πέρα απ' τα καλαμπούρια, υπάρχει ένας λόγος απείρως σοβαρώτερος.
Ο λόγος αυτός είναι η Βιολογία, και οι φραγμοί που αυτή θέτει στην τεκνοποιΐα. Οι αρχαίοι Έλληνες το ήξεραν καλά, ότι δεν πρέπει να έχεις άμεση συγγένεια με το πρόσωπο που παντρεύεσαι, γιά να μη βγάλεις παιδιά με (σοβαρά) βιολογικά ελαττώματα. Άσχετο τί λένε σε πολλές περιπτώσεις αρχαίοι ποιητές, συγγραφείς, κτλ - που θέλουν να κολακέψουν ζωντανούς άρχοντες της εποχής εκείνης, ή τους προγόνους τους.
Σχετική παρένθεση, μιά που τό 'φερε η κουβέντα: οι μυθολογικές αναφορές λένε και γιά την ίδια την Υψιπύλη, ότι ήταν -από μητέρα- πρώτη ξαδέρφη του Ιάσονα. Εντελώς εσφαλμένο, όμως. Εάν ήταν αληθές, ο Ιάσων θα έφερνε τα χαιρετίσματα της οικογένειάς του στη θεία του τη Μύρινα και την ξαδέλφη του. Ούτε αυτό μαρτυρείται, ούτε η Υψιπύλη αναγνωρίζει ως οικείο πρόσωπο τον Ιάσονα, όταν οι Αργοναύτες βγαίνουν στην ακτή.
Το πιθανώτατο, ότι η Μύρινα ήταν ντόπια αρχόντισσα της Λήμνου, απ' τους παλαιούς κατοίκους του νησιού. Ο πατέρας της Υψιπύλης, ο Θόας, ήταν στρατηγός του Μίνωα. Ο τελευταίος, όταν επεξέτεινε με εκστρατείες την κυριαρχία του προς το βόρειο Αιγαίο και κυρίευσε αρκετά νησιά, χάρισε τη Λήμνο στον Θόα.
Επανερχόμαστε στη Βιολογία. Το ίδιο πράγμα ακριβώς (γιά το πόσο κακό είναι η γαμήλια ανάμιξη αμέσων συγγενών) γνωρίζει σήμερα και η Εκκλησία μας, και το εφαρμόζει απαγορεύοντας τους γάμους σε συγγενικά πρόσωπα μέχρι 9ου βαθμού συγγενείας. Ο "βαθμός συγγένειας" ορίζεται (και νομικώς) ως ο αριθμός των γεννήσεων που απαιτούνται, γιά να έρθουν στη ζωή τα προς εξέταση πρόσωπα. Πχ μητέρα και παιδί είναι πρώτος βαθμός. Αδέλφια, 2ος. Πρώτα ξαδέλφια, 4ος. Δεύτερα, 6ος. Τρίτα, 8ος. Δηλαδή, επιτρέπεται να παντρευτείς "τέταρτο εξαδέλφι" σου (10ος βαθμός), αλλά όχι πιό κοντινό.
Τί σημαίνουν αυτά, σε πρακτικό επίπεδο, γιά τη Λήμνο του τότε; Σημαίνουν πως, εάν κάθε Αργοναύτης έκανε παιδιά με 100 γυναίκες, τότε τα παιδιά αυτά (δηλ. η πρώτη γενιά μετά από τους γάμους) είχαν μεγάλη πιθανότητα να πέσουν σε στενούς συγγενείς τους, όταν έψαχναν να παντρευτούν. Εάν, μάλιστα, λάβετε υπ' όψη σας το γεγονός, ότι μερικοί Αργοναύτες ήταν συγγενείς μεταξύ τους (συνήθως αδέρφια), όπως πιθανώτατα και μερικές απ' τις Λήμνιες γυναίκες ήταν συγγενείς μεταξύ τους, τότε η πιθανότητα τα εγγόνια τους (η 2η γενιά μετά από τους γάμους) να παντρευτούν συγγενή τους, καθίσταται όχι απλά μεγαλύτερη, αλλά σχεδόν απαγορευτική. Ακόμη και σε πληθυσμό 10 έως 20 χιλιάδων ατόμων.
Άρα, πρέπει ν' αποκλείσουμε την "πολυγαμία"! Ο κάθε Αργοναύτης έκανε παιδιά με μία και μόνον μία Λήμνια, και τέλος.
Επομένως, πόσες ήταν τελικά οι Λήμνιες γυναίκες των Αργοναυτών;
Στο σημείο αυτό έρχονται να μας βοηθήσουν τα Μαθηματικά. Συγκεκριμένα, ο κλάδος της Στατιστικής, και κάτι που ονομάζεται "Γκαουσσιανή κατανομή". Αυτή είναι μία μαθηματική καμπύλη, που περιγράφει πληθώρα φαινομένων. Απαντά σε ερωτήματα του τύπου: "πόσο είναι το μέσο ύψος των Ελλήνων", ή: "πόσα ml μπύρα περιέχουν τα κουτάκια του εργοστασίου μας;" Ιδού με τί μοιάζει, παρατηρήστε την χαρακτηριστική "καμπάνα":
Τί σημαίνει αυτό, πρακτικά, γιά την περίπτωση των Λημνίων γυναικών; Εάν βάλουμε στον άξονα των x τις ηλικίες, και στον άξονα των y τον αριθμό "πόσες γυναίκες έχουν την τάδε ηλικία", καταλαβαίνουμε πόσες γυναίκες υπήρξαν συνολικά. Δηλαδή:
Θεωρούμε ότι οι γυναίκες τότε ζούσαν 70 χρόνια - άρα τα μισά, δηλαδή ο μέσος όρος, είναι τα 35. (Εκεί ακριβώς που το σχήμα έχει το "μ".) Επομένως, αφού -στη γκαουσσιανή καμπύλη- αποδεικνύεται μαθηματικώς ότι οι Λήμνιες γυναίκες σε αναπαραγωγική (σεξουαλική) ηλικία, δηλαδή από 15 έως 55, μαζεύονται στα -περίπου- δύο τρίτα της κατανομής (δηλ. στις σκούρες μπλέ περιοχές στο σχήμα, από -1σ έως 1σ), όλες οι υπόλοιπες γυναίκες (δηλ. τα κοριτσάκια και οι γριές) θα είναι το υπόλοιπο ένα τρίτο του πληθυσμού.
Μ' άλλα λόγια, 50 Λήμνιες σεξουαλικώς ενεργές αντιστοιχούν σε 75 συνολικά Λήμνιες γυναίκες.
Βάλε και 75 άντρες όλων των ηλικιών (διότι κατά κανόνα η αναλογία των φύλων είναι στο 1:1), που σκότωσαν αυτές, μας κάνει: αρχικός πληθυσμός Λήμνου (προ αφίξεως Αργοναυτών και προ φόνου ανδρών) = 150 άτομα!
Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, κάπου δεν μας κάθεται καλά. Διότι, 150 άτομα είναι ελάχιστα, γιά να στηρίξουν τις υποδομές ενός τόσο μεγάλου νησιού. Ποιός θα μάζευε τα σταφύλια; ποιός θα έβρισκε τροφή; ποιός θα έπιανε όπλα γιά άμυνα, σε περίπτωση πολέμου; Επομένως, όχι!... Δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Δεν ήταν τόσος ο πληθυσμός. Άσε που, όσα είπαμε περί Βιολογίας και συγγενών ισχύουν στο πολλαπλάσιο, γιά τόσο μικρό πληθυσμό. Άρα, ο τόσο μικρός αρχικός πληθυσμός αποκλείεται.
Ας πούμε, όμως, πως γιά κάποιους λόγους εξαφανίστηκαν όλοι οι αρχικοί κάτοικοι (διότι η Πολιόχνη της Λήμνου κατοικείται τουλάχιστον από το 3,000 πΧ) του νησιού, και το νησί ήταν έρημο. Άρα, η Υψιπύλη και οι λοιπές γυναίκες (μαζί με τους άντρες τους, όσο αυτοί ζούσαν) πρέπει να ήταν μεταναστευτικό κύμα.
Λάβετε, όμως, υπ' όψη σας την (εντάξει, μεταγενέστερη...) πρακτική των ελληνικών μεταναστεύσεων, όπου τα κύματα των οικιστών ήταν πάντα γύρω στα 1,000 (χίλια) άτομα και πλέον. Άσε που δεν αναφέρεται πουθενά τέτοιος εποικισμός της Λήμνου την εποχή εκείνη... αν και ο πατέρας της Υψιπύλης, ο Θόας, αναφέρεται σε κάποιες πηγές ως "ο πρώτος" βασιλιάς του νησιού. Αυτό, απλά, είναι μία ακόμη από τις -τυχαίες ή σκόπιμες- ανακρίβειες της Μυθολογίας.
Πάμε στο αντίθετο άκρο. Ήταν, δηλαδή, μεγάλος ο πληθυσμός, και οι Αργοναύτες βρήκανε χαρέμια;
Αν και ήδη το συζητήσαμε παραπάνω, υποθέτω πως δεν μπορώ να πείσω εύκολα τον δύσπιστο αναγνώστη, ότι οι Αργοναύτες δεν τό 'ριξαν έξω με τις γυναίκες! Πολύ έξω, γιά νά 'μαι ακριβής! :-) Αλλά υπάρχει μία ακόμη σοβαρώτατη αιτία, που το απαγορεύει αυτό - ασυνήθιστη, αλλά υπαρκτή: Είναι τα ...πτώματα των ανδρών.
Οι Λήμνιες, λέει, πρώτα μεθύσανε τους άντρες τους, και μετά τους σύρανε στην άκρη ενός απομακρυσμένου γκρεμού, δίπλα στη θάλασσα, και τους πετάγανε έναν-έναν κάτω στα βράχια. (Από τότε, αυτή θέση ονομάζεται "Πέτασσος" - από το "πετάω".)
Τη μακάβρια αυτή συζήτηση την κάνουμε, γιά να δείξω πως μερικά πράγματα δεν γίνονται. Έτσι:
- Εάν οι Λήμνιες κάνανε έναν κόπο ακόμη και πετούσανε μετά τα πτώματα των ανδρών στη θάλασσα, αυτό ήταν μάταιη προσπάθεια. Διότι, είναι γνωστό πως η θάλασσα δεν κρατάει πτώματα. Μετά από μέρες, ή και εβδομάδες, το κύμα τα ξαναβγάζει έξω.
- Εάν, τώρα, τα αφήνανε να συσσωρευτούν εκεί που έπεσαν, μετά από κάποιον αριθμό οι επόμενοι μεθυσμένοι άνδρες δεν θα σκοτωνόντουσαν. Δεν θα έπεφταν επάνω στον σκληρό βράχο, αλλά στα πτώματα των προηγουμένων.
- Εάν, τέλος, τα μαζεύανε γιά θάψιμο, αυτή η δουλειά δεν έπρεπε να τις απασχολήσει γιά πολύ. Διότι, απλούστατα, η επαφή με πτώματα είναι ανθυγιεινή - και δεν έπρεπε να παραταθεί.
Συνεπώς, οριστικό συμπέρασμα: πενήντα Λήμνιες δολοφόνησαν πενήντα άνδρες, αλλά ο συνολικός πληθυσμός ήταν αρκετά μεγαλύτερος. (Προσωπικά, υποθέτω κάπου 2,500 γυναίκες σ' όλο το νησί, και άλλους τόσους άνδρες.)
Βάλτε και το ότι το έγκλημα έπρεπε να συγκαλυφθεί... να μη μαθευτεί παραπέρα. Δεν ήταν μόνον οι λοιποί κάτοικοι του νησιού, που δεν έπρεπε να ξέρουν και πολλά γιά την υπόθεση αυτή, αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα: όλο και κάτι θα μάθαιναν οι λοιποί Έλληνες, και ίσως ερχόντουσαν στο νησί με άγριες διαθέσεις.
Όλα μαζί μας οδηγούν στο ότι τη μαζική ανδροφονία τη διέπραξε ένας "πυρήνας" γυναικών, και όχι όλες οι Λήμνιες σ' όλο το νησί.
Στο σημείο αυτό, ήδη πρέπει να έχουμε καταλάβει αρκετά, γιά το ποιές -ή τί- ήταν αυτές οι "κυρίες".
Μπορούμε, πλέον, ν' αναπλάσουμε την ιστορία, χωρίς κίνδυνο να πέσουμε σε σοβαρά λάθη.
Ο στρατός του Μίνωα καταλαμβάνει τη Λήμνο, η οποία ήδη κατοικείται. (Αν δεν είχε κατοίκους, η Μυθολογία θα έλεγε ότι ο στρατός του Μίνωα εποίκισε τη Λήμνο.) Ο Μίνωας κάνει δώρο το νησί στον στρατηγό του Θόα, ο οποίος παντρεύεται τη Μύρινα, ντόπια αρχόντισσα. Πιθανόν κόρη του παλιού βασιλιά, ο οποίος σκοτώθηκε κατά την εισβολή.
Ο στρατός φέρνει μαζί του και εποίκους, άντρες και γυναίκες, οι οποίοι-ες αποτελούν πλέον το νέο αρχοντολόϊ του νησιού. Όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις (πχ Ισπανοί με Αζτέκους), αυτά τα άτομα παντρεύονται με ντόπια ταίρια, γιά να κατασιγάσουν τις αντιδράσεις των κατακτημένων.
Όμως, οι συγκεκριμένοι κατακτητές φέρνουν μαζί τους και βάρβαρα έθιμα... ως απόγονοι κάποιου παρακλαδιού των Ατλάντων. Τα οποία έθιμα δεν εφαρμόζουν, πριν σιγουρευτούν γιά τη σταθερότητα της εξουσίας τους.
Ένα απ' αυτά τα έθιμα, είναι η τελετουργική ανθρωποθυσία. Τη ...βίωσαν στην Κρήτη οι ιερείς του Απόλλωνα και του Φαέθωνα, απ' το ιερατείο του Μίνωα. (Κι εκεί, ο Μίνωας άργησε να εκδηλώσει τις προθέσεις του. Έβγαλε τη μάσκα της καλωσύνης, μόνον όταν σιγουρεύτηκε απόλυτα γιά την εξουσία του.)
Έχουν περάσει τα χρόνια, έχουν γεννηθεί στη Λήμνο τα πρώτα παιδιά των μικτών γάμων, λέγεται ότι ο Θόας ήταν ήδη γέρος. Απόλυτα λογικό: εάν τεκνοποίησε στα 40 του, συν 30 ετών η ενήλικη κόρη του, μας κάνουν 70. Η Υψιπύλη είχε ήδη παντρευτεί (εφ' όσον σκότωσε τον σύζυγό της), όταν ήρθαν οι Αργοναύτες. Άρα, ήταν περίπου -ή λίγο πάνω- από 25 ετών.
Η Υψιπύλη ανήκει στην πρώτη γενιά μετά την κατάκτηση της Λήμνου, είναι πριγκήπισσα, άρα αισθάνεται ασφαλής κάποια στιγμή να τελέσει (μαζί με τις φίλες και συναρχόντισσές της) τελετουργική ανδροφονία... την οποία τελούν όλες μαζί. Πάλι βλέπουμε το μοτίβο "50 γυναίκες φονεύουν 50 άνδρες", όπως μας μαρτυρά η Μυθολογία ότι συνέβη και με τις Δαναΐδες. (Πόσα απ' αυτά να κρύψει και πόσα να εξωραΐσει πιά, αυτή η Μυθολογία μας; Ένα της ξέφυγε, αλλά είναι αρκετό να καταλάβουμε.)
Ακόμη μία ανακρίβεια της Μυθολογίας, είναι το πως η παρέα της Υψιπύλης πρώτα μέθυσε τους άντρες, και μετά τους πέταξε στον γκρεμό - ενώ αυτοί ακόμη ζούσαν. Η αλήθεια είναι πως, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα θύματα των ανθρωποθυσιών πρώτα ζαλίζονται με ναρκωτικές ουσίες, ώστε να μην αντιδρούν. Μετά, φονεύονται τελετουργικά με μαχαίρι. Επομένως, οι φόνισσες πέταξαν τα πτώματα των ανδρών στα βράχια, γιά να τα ξεφορτωθούν - και ίσως να βρουν κάποια δικαιολογία γι' αργότερα, πχ ότι οι άντρες αυτοκτόνησαν ομαδικώς γιά κάποιο λόγο, ή ότι τους σκότωσαν πειρατές. Όχι τους άντρες ζωντανούς. (Τότε έπιαναν αυτές οι δικαιολογίες, διότι δεν υπήρχαν ...ιατροδικαστές!)
Παρόμοιες πρακτικές επικρατούσαν πχ στην Ινδία μέχρι τον 19ο αιώνα (ίσως και σήμερα, αν δεν υπάρχουν μάρτυρες...), όταν πρώτα δίνανε ναρκωτικά στις χήρες των αρχόντων, και μετά τις πετούσανε ζωντανές στη νεκρική πυρά των συζύγων τους. Γιά να καλυφθεί, δε, και η παραμικρή πιθανότητα το θύμα να συνέλθει κατά τη διάρκεια της τελετής (και ν' αντιδράσει), οι σε τέτοια έθιμα "τελετουργούντες" κάνουν μανιωδώς τρομερούς θορύβους με τύμπανα και μουσικά όργανα.
Κάπως έτσι σκοτώθηκαν οι πενήντα σύζυγοι στη Λήμνο.
Τελειώνοντας, πρέπει να πω ότι το όνομα "Υψιπύλη" εμένα δεν μου φαίνεται γιά κύριο όνομα, αλλά περισσότερο γιά ιερατικός τίτλος. Αλλά, επειδή είναι εύηχο, η συγκεκριμένη πριγκήπισσα το κράτησε σαν όνομα - κι έτσι έμεινε γνωστή. Και, μάλλον, το "Υψιπύλη" είναι κλασική αρχαιοελληνική μετάφραση του αντίστοιχου πελασγικού, το οποίο θα ήταν κάτι σαν...
..."Σαμίνα"!...
Και πώς θ' αποκαλούσαμε μιά υψηλή πύλη, μιά ...μεγάλη πόρτα στα Νέα Ελληνικά;
"Πορτάρα"!
Τί άλλο περιμένατε! :-)
Πού κολλάει, όμως, μία "υψηλή πύλη" σ' όλ' αυτά;
Μα, στο ότι "ανοίγει πόρτα γιά τα ψηλά" - ήτοι, η ψυχή φεύγει γιά τον ουρανό! Μ' άλλα λόγια, το "υψιπύλη" είναι ο τίτλος της αρχιέρειας της "λευκής θεάς μητέρας", δηλαδή των γυναικών ιερειών της δολοφονικής μητριαρχίας!!!
Σημειώστε ότι, παρά τους γάμους με τους Αργοναύτες και την τεκνοποιΐα, ούτε η Υψιπύλη, ούτε οι συντρόφισσές της έδειξαν να μετανοούν. Οι τελευταίες, με το που έφυγαν οι Αργοναύτες, έδιωξαν την Υψιπύλη απ' το νησί... επειδή αυτή είχε "λουφάρει" απ' το μακελειό τον πατέρα της, τον Θόα, και δεν το είπε στις υπόλοιπες. Προφανώς μετά -αφού έφαγε το χέσιμο, δηλαδή- είπε στις υπόλοιπες φόνισσες ότι απ' τον Θόα μάθανε όλ' αυτά τα ωραία έθιμα, άρα έπρεπε να τον εξαιρέσουνε, προφανώς αυτές απάντησαν ότι κανένας άντρας δεν έπρεπε να εξαιρεθεί, και τη διώξανε.
Μετά από περιπέτειες, η Υψιπύλη κατέληξε στη Νεμέα, όπου έγινε ...νταντά του βασιλικού βρέφους. Ένα αγοράκι ήταν αυτό! Πέρασε, όμως, από εκεί, ο στρατός των "Επτά επί Θήβας", και της ζητήσανε να τους δείξει τον δρόμο. Αυτή προθυμοποιήθηκε, αλλά προς στιγμήν ξέχασε τον χρησμό, που έλεγε ότι το βρέφος δεν πρέπει να έρθει σ' επαφή με τη γη, απόθεσε το βρέφος κάτω, κι αυτό ...πέθανε...
Το βασιλικό ζεύγος ήθελε να τη φάει ζωντανή (δεν ήξεραν από πριν τί φίδι τρέφουν στον κόρφο τους!), αλλά τη γλύτωσε από τη θανάτωση ο στρατηγός των Αργείων, που τη ρώτησε τον δρόμο.
Αν ρωτάτε εμένα, αυτή είναι ακόμη μία περίπτωση, που η Μυθολογία μας τα ωραιοποίησε. Επί της ουσίας, η Υψιπύλη ποτέ δεν τό 'κοψε το χούϊ της ανδροφονίας.
Πιστεύω πως ξεκαθαρίσατε αρκετά πράγματα - όπως τα ξεκαθάρισα κι εγώ, όταν τα έβαλα σε μία λογική σειρά.
Εκείνο που με διαολίζει, όμως, είναι το: ποιά να είναι η σημερινή "Υψιπύλη"!
Βλέπετε, το "Σαμίνα" ήταν αντικείμενο. Η "Πορτάρα" είναι αντικείμενο. Αλλά, κάτι μου λέει, πως εδώ έχουμε την αναβίωση του πάλαι ποτέ φονικού γυναικείου ιερατείου της "λευκής θεάς" - κι επειδή με το διάβα των χιλιετιών χάθηκε η διαδοχή προσώπων, κάποια άτομα κανόνισαν μιά -χμ- σεμνή τελετή, ώστε αμέσως μετά ν' αναλάβει ως αρχιέρεια πραγματική γυναίκα, με σάρκα και οστά. (Και με... δεν το λέω! :-) )
Κι αναρωτιέμαι ποιά νά 'ναι αυτή, στη σημερινή εποχή! Στη χώρα μας! Κι αν ήδη ανέλαβε ...καθήκοντα - αν όχι, πότε προτίθεται. Και τί συνέπειες θα έχουν αυτά τα "καθήκοντα" στην καμπούρα μας.
Αν και υποψιάζομαι πως δεν πρέπει να ψάξω μακριά. Δεν είμαι κοντός, αλλά μάλλον πρέπει να σηκώσω το βλέμμα μου λίγο ...ψηλά... ώστε να δω το "ντρακούλ" πρόσωπό της!
Είναι και τα τακούνια, βλέπετε, που προσδίδουν κι άλλο ύψος!