Μια χαμένη ευκαιρία μπορεί να είναι η τελευταία ευκαιρία. Είναι ευκολότερο απ’ όσο νομίζουν ορισμένοι. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει, τις τελευταίες ώρες, αυτήν ακριβώς τη συγκυρία. Την Πέμπτη το βράδυ, για παράδειγμα, έχασε μία ακόμη ευκαιρία να κλείσει το δεύτερο πακέτο για τη σωτηρία της χώρας εντός του ευρώ. Την ευκαιρία κλώτσησε, κυριολεκτικώς, ο πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.
Κανείς δεν πρέπει να πιστέψει ότι το έκανε με σκοπό να εξαντλήσει το απίθανα μικρό περιθώριο διαπραγματεύσεων. Το ερώτημα είναι, όμως, ότι η πράξη του –ανεξαρτήτως προθέσεων– οδήγησε στον εξευτελισμό, για μιαν ακόμη φορά, του διαπραγματευτή που είχε στείλει η χώρα στο τραπέζι των υπουργών της Ευρωζώνης. Ευθύς μετά τη δήλωση Σαμαρά στην Αθήνα, οι ήδη επιφυλακτικοί επικριτές μας «ανέπεμψαν» τον παρόντα Βενιζέλο πίσω στην Αθήνα.
Μόνον μικρά παιδιά θα μπορούσαν να πιστεύουν ότι θα μας «χαριστεί» το ιλιγγιώδες ποσό των 130 και βάλε δισεκατομμυρίων, χωρίς να είναι σίγουροι ότι θα το επιστρέψουμε. Τηλεοπτικοί προπαγανδιστές, ανεγκέφαλοι και αμόρφωτοι «αναλυτές», δημοσιογράφοι σε κατάσταση νευρικής κρίσης και πολιτικάριοι της εξάρτησης και της μιζέριας συνένωσαν, τις τελευταίες εβδομάδες, τις δυνάμεις τους σε ένα μέτωπο που επιχειρεί την ανατροπή της ευρωπαϊκής μας μοίρας.
Σε μεγάλο βαθμό, η αντίδραση και η οχλοβοή ήταν αναμενόμενες. Η αναδιάταξη πολλών εγκατεστημένων συνηθειών και η απώλεια εύκολων προσόδων καλλιεργούν τον θυμό. Μεταξύ των προβλέψεων που έχουν καταγραφεί στο Νέο Πρόγραμμα, η κατάργηση της –αποκαλούμενης– μονιμότητας σε δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς είναι το μέτρο που εξοργίζει. Το κόλπο της εφ’ όρου ζωής απασχόλησης, με τη σύμβαση ορισμένου χρόνου, η οποία λήγει την ημέρα και το έτος που προβλέπεται η πλήρης συνταξιοδότηση του νεοπροσλαμβανόμενου, είναι καλά εμπεδωμένο στο ελληνικό κράτος. Το Νέο Πρόγραμμα, το Μνημόνιο 2, καταργεί αυτό το προνόμιο. Μετατρέπει τις συμβάσεις όλων σε συμβάσεις όμοιες μεταξύ τους. Συμβάσεις αορίστου χρόνου, που σημαίνει ότι μπορεί να λήξουν πριν από τη συνταξιοδότηση. Η διατύπωση αυτή ανοίγει την πόρτα εξόδου σε όσους, σύμφωνα με αυστηρά κριτήρια απόδοσης και παραγωγικότητας ή και για τις ανάγκες οικονομικής αναδιοργάνωσης, θα μπορούσαν να χάσουν την εργασία τους. Αυτό είναι το απαράδεκτο που επικαλούνται πολλοί από τους διαμαρτυρόμενους.
Η χώρα έχει χάσει κι άλλες φορές, στο πρόσφατο παρελθόν, την ευκαιρία να μοιάσει με τις άλλες χώρες. Στο Νέο Πρόγραμμα, οι περισσότερες αλλαγές προσδιορίζονται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει όσα κάνουν και όλοι οι άλλοι. Το κράτος μας, σημαντικές επιχειρηματικές «συνήθειες», οι συνδικαλιστές μας, οι περισσότεροι διευθυντές υπουργείων, οι κλειστοί επαγγελματίες και τόσοι άλλοι προστατεύουν ένα καθεστώς που δεν μπορεί να δημιουργήσει νέο πλούτο. Ενα καθεστώς που ψυχορραγεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καταβαραθρώθηκαν τα κράτη σοβιετικού τύπου.
Ο συνασπισμός ανοησίας και αυτοχειριασμού, που θεωρεί ότι βρισκόμαστε σε κρίση «λόγω Μνημονίου», δείχνει να αγνοεί πως ο πανικός στις συναλλαγές και η εσωτερική πτώχευση μπορούν θα εκδηλωθούν, ανεξαρτήτως του επίσημου νομίσματος του κράτους. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι καίγοντας τις ευκαιρίες της χώρας, πλησιάζει ταχύτερα η δική τους.